Թևանյան Անդոն Արցախի հանձնման փաստը պայմանավորել է Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարության ոչ բավարար հասություն ցույց չտալով ու ասել, որ երևանյան ազդակներին (նկատի ունի ընդդիմադիրների) չարձագանքելու պատճառով էր նաև, որ Արցախը հանձնվեց:
Ինչպե՞ս է պատկերացնում Անդոն, Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունն ի՞նչ պետք է աներ, որ չարեց, ինչպե՞ս պետք է արձագանքեր ընդդիմությանը, որ Արցախը չհանձնվեր: Խնդիրն այն է, որ Արցախի անկումը հետևանք չէր միայն Նիկոլի «բարի» ցանկության. լրջագույն աշխարհաքաղաքական առևտրի հետրանքով էր, որ Արցախն անկում ապրեց: Արդյոք երևանյան ազդակներին ինչ-որ կերպ արձագանքելը կասեցնելո՞ւ էր այդ առևտուրը կամ փոխելո՞ւ էր դրա բնույթը:
Արցախի հարցը գլոբալ իմաստով լուծվեց 44-օրյա պատերազմում, իսկ այն, ինչ որ տեղի ունեցավ հետագայում, պատերազմի ու դրան հաջորդած համաշախարհային պրոցեսների հետևանքն էր, ուղղակի Նիկոլի պարտվողականությունն օգնեց համաշխարհային կենտրոններին՝ առավել սահուն կերպով հասնելու սեփական նպատակներին: Արցախի սուբյեկտայնության հետ ոչ ոք հաշվի չէր նստելու ու ասենք թուրքերի հետ սեփական առևտուրն Արցախի ժողվորդի շահերից ելնելով չէ, որ կյանքի էր կոչելու. այդ սուբյեկտայնոթյունը նույնիսկ Հայաստանը չէր ճանաչում:

Ասվածից բխում է, որ Անդոյի փորձերը՝ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը մեղադրելու կատարվածում, պարզ «քպություն» է. ՔՊ-ականներն են, չէ՞, որ սեփական շեֆի մեղքերը բարդում են արցախյան ռազմաքաղաքական ղեկավարության վրա՝ իրենք իրենց անմեղ ու մաքուր դուրս բերելու:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել