Նիկոլ Փաշինյանը շատ հարցերում ձգտում է նմանվել տխրահռչակ Սահակաշվիլուն։ Հատկապես հակառուսականության ու սեփական երկիրը «փուռը» տալու հարցերում (նաև Զելենսկուն է կապկում)։
Վրաստանը Սահակաշվիլու օրոք կորցրեց գինիների շուկան ՌԴ–ում։ ԵՄ–ում կամ ԱՄՆ–ում նոր շուկաներ չգտան, բայց եղածը կորցրեցին։ Դրանից առաջ կորցրել էին թեյի շուկան, քանզի Սահակաշվիլին էնտուզիազմով վերացնում էր թեյի պլանտացիաները, որպեսզի վրացական թեյի միակ շուկա Ռուսաստանի հետ կապերը վերացնի։
Սահակաշվիլու օրինակը շատ ցցուն է։ Սեփական երկիրն այլոց շահերի համար զոհասեղանին դնելու ցցուն օրինակ։
Նիկոլ Փաշինյանն այդ հարցում մրցում է Սահակաշվիլու հետ՝ գերազանցելով նրան։ Նրա հակառուսականությունն իռացիոնալ է և հակահայկական։ Արևմուտքի հետ գործարքի գինը Հայաստանը Ռուսաստանի հետ թշնամացնելն է (նույնն ուզում են անել հիմա Վրաստանում, բայց Սահակաշվիլուն վռնդած վրաց ժողովուրդը դասեր է քաղել 2008–ից ու իր իշխանությունների միջոցով դիմադրում է)։ Տուժելու են Հայաստանն ու ՀՀ քաղաքացիները։
Հպարտ քաղաքացուն ԵՄ–ի մասին հեքիաթներ կերակրելով՝ Փաշինյանի իշխանությունը զրկում է նույն այդ քաղաքացուն ապրուստի միջոցից (դե, տարածքն ու պետությունը, դեռ չենք հաշվում)։
Օրվա իշխանությունները չնկատելու տվեցին, քաղաքական դաշտի մեծ մասն էլ չանդրադարձավ շատ կարևոր թեմայի։ Ռուսաստանն օրերս արգելեց հայկական մրգերի ներմուծումն իր երկիր։ Դա նշանակում է փակված աշխատատեղ, գործազրկություն, ֆինանսական հսկայական վնասներ, գյուղատնտեսության ոլորտի փլուզում։
Դա նիկոլի հակառուսական քաղաքականության արձագանքն էր։
Քննարկման այլ թեմա է, թե ինչու է ՌԴ–ն կացնային մեթոդների դիմում ՀՀ իշխանությունների իռացիոնալ քայլերի դեմ։ Մոսկվայում թողնում են, որ դանակը ոսկորին հասնի, հետո նոր նետվեն հայրենիքը փրկելու, բայց 21–րդ դարում շատ այլ արդյունավետ մեթոդներ կան։ Ինչևէ։
Մեզ մեր երկրի քաղաքականությունը պետք է մտահոգի, քանզի առաջին տուժողը մենք ենք։ Տուժում է հայկական գյուղատնտեսությունը, բայց դա Նիկոլին չի հետաքրքրում։ Ինքն առաջնորդվում է «ինչքան վատ են ՌԴ–ի հետ հարաբերություններն, այնքան լավ է անձամբ ինձ համար» կարգախոսով։
Նիկոլենք նաև ռուսական գազից հրաժարվելու քարոզ են տանում։ Իբր թե՝ հանուն ինքնիշխանության։ Տողատակով տարածում են, որ այլընտրանքը կապահովի Ադրբեջանը։ Թե քանի՞ անմեղսունակ դրական կընդունի այս ամենը, թողնենք չորքոտանիների մասնագետներին։
Հայաստանի շահերից բխում է այն, որ ՌԴ–ի և ընդհանրապես բոլոր երկրների հետ արժանապատիվ, ռացիոնալ ու փոխվստահելի հարաբերություններ հաստատվեն, պաշտպանվեն ՀՀ քաղաքացիների շահերը։ Մասնավորապես՝ ՌԴ–ում պետք է պաշտպանվեն հայկական ապրանքների շուկաներն ու դեռ նորերը ձեռք բերվեն։
Հայաստանի ինքնիշխանությունը մեծանում է ոչ թե ՌԴ–ում (կամ ցանկացած այլ երկրում) գյուղատնտեսական ապրանքների շուկաների կորստով, այլ այդ շուկաները պահպանելով ու ընդլայնելով։
Եթե ԵՄ–ն պատրաստ է հայակական գյուղատնտեսական ապրանքներն ընդունել, ավելի լավ։ Դա կլինի նոր շուկա՝ ռուսականին զուգահեռ։ Նիկոլենք առաջարկում են ՌԴ շուկան կորցնել, չստանալ ոչ մի այլընտրանք, բայց հպարտանալ «ինքնիշխանությամբ»։
Նիկոլական ինքնիշխանությունը տարածքային կորուստներն են, զոհերը, մարդկանց աղքատացումը, արտագաղթը և, ի վերջո, Հայաստանի վերացումը, որպեսզի հետո մեր երկրի տապանաքարի վրա գրեն՝ «Մեռավ՝ հանուն ինքնիշխանության»։ Ու որպեսզի դա չլինի, ՔՊԿ–ի տապանաքարի վրա պետք է գրվի «Մեռավ՝ հանուն Հայաստանի ինքնիշխանության դեմ պայքարի»։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
