Սյամոն հռետորական հարց է բարձրացրել. «Եթե ես եմ դավաճանը, ապա էդ հերոսն ո՞վ ա, ո՞վ ա էդ մարդը»:
Սյամոյի հետ համեմատ հերոսներ են բոլորը, նույնիսկ ծերեթելիի պուտանկեքը. անգամ նրանք չէին մտնի մի ծրագրի տակ, որի հետևանքները տասնամյակներ, իսկ գուցե նաև դարեր շարոնակ հայ ժողովուրդը չի մարսելու: Սյամոյի համեմատ նույնիսկ Նիկոլն է փառք. Նիկոլն Արցախի հողի հետ ոչ մի կապ չունեցող փթիր է, իսկ Սյամոն ծագումով հենց արցախցի է, առաջին պատերազմում էլ լուրջ հետք թողած գործիչ է, ուստի նրա գործած դավաճանությունը, որ Աննայի հանդեպ արատավոր սիրո հետևանք է, շատ ավելի անտանելի ու հսկայական է, քան ոմն ենոքավանցու գործած դավաճանությունը, որի համար կյանքի նպատակը սեփական փորն ու ոռն է ու մեկ էլ՝թալանածը դրսում կոծկելը:
Սյամոյի համար էլ սեփական մարմնի՝ Աննայի կողմից անչափ սիրելի մասն է էականը, ինչից դրդված էլ ընկավ Նիկոլի կնկա տակ՝ 44-օրյայում խաղալով ամենադեստրուկտիվ դերը՝ անշրջելի դարձնելով Իլհամի հաղթանակը:
