Հարցին՝ հայոց պատմություն սիրո՞ւմ եք, Սյամոն տվել է բացասական պատասպխան ու ասել. «Ընդհանրապես հայոց պատմություն չեմ սիրում, ինչի՞, փորձեմ բացատրել. որ պատմությունն ընթերցում ես, ամբողջ գրքում մենակ դավաճաններ ես ման գալիս: Դրա համար ես ոչ մեկին ո՛չ դավաճան եմ համարում, ո՛չ էլ դավաճանութունից եմ խոսում. ես ասում եմ, որ էն, ինչ որ փաստերն է»:
Սյամոյի այս խոստովանությունը բացահայտում է նրա հոգեբանության մեջ արմատացած այն անհաղթահարելի կոպլեքսները, որոնք պայմանավորված են շատ կոնկրետ գործոններով: Հայոց պատմություն մեկ էլ չեն սիրում թուրքերը, որոնք դրանում իրենց համար քաղաքական վտանգ են զգում: Թե ինչու է Սյամոն նման թրքաբարո կերպով վերաբերվում հայոց պատմությանը, պարզ է. նրան հուշտ է անում հատկապես դավաճանների փնտրտուքը, քանի որ հոգու խորքում հասկանում է՝ նրանցից մեկն էլ ինքն է,գուցե ամենաստորը: Ընդ որում՝ այնպիսի դավաճան է, որի հետ կարող է համեմատվել մեկ էլ Նիկոլի կնիկը: Նա հասկանում է, որ պատմության էջերերում, ներկա ու գալիք սերունդների հիշողություններում ինքը մնալու է որպես 21-րդ դարի Վասակ կամ Մելիք Ֆրանգյուլ: Գիտակցում է, որ իր տեղը պատմության աղբանոցում է՝ Նիկոլի մոտ:
Սյամոն չի սխալվում. նրա տեղն իսկապես Աննայի ծոցում է:
