«Զանգեզուրի միջանցք» պահանջող Սյամոն, բացի բիզնես շահագրգվածությունից, ունի նաև մեկ այլ առիթ՝ դրա լոբբինգով զբաղվելու. ինքնապահպանման բնազդն է նրան ստիպում անել դա մեծ ջանադրանքով:
Բանն այն է, որ եթե Հայաստանը տալիս է այդ միջանցքը, ապա եկիրը հայտնվելու է նրանց ազդեցության տակ, ովքեր տնօրինելու կամ վերահսկելու են այն: Ակնհայտ է, որ ռուսները դրա վրա վերահսկողություն չեն ունենալու, և Արցախը զոհաբերելու Նիկոլի պլանն իրականում կյանքի կոչվեց Մեղրիի միջանցքի վրա ռուսական ապագա ազդեցությունը չեզոքացնելու նպատակով: Ասում են, որ իշխանությունները մտադիր են միջանցքի վերահսկողությունը հանձնել Արևմուտքին՝ նկատի ունենալով այդ ուղու մեծագույն նշանակությունը, ինչը տրամաբանական կլինի՝ նկատի ունենալով Վաշինգտոնի շահարգրվածությունը՝ միջանցքի բացման հարցում: Եթե ամեն բան ընթանա արևմտյանն սցենարով, և միջանցքը բացելուց հետո Նիկոլը դրա վերահսկողությունը դե ֆակտո տա արևմտյան կենտրոններին, ապա Հայաստանում ռուսական ազդեցությունը վերանալու է, իսկ ուժեղանալու է թուրքական ազդեցությունը: Ահա հենց սա է, որ Սյամոյին դուր է գալիս, ահա հենց այս ապագան է, որ նրան հույժ գայթակղիչ է թվում, քանզի նա հույս ունի նման կոնֆիգուրացիայի դեպքում ոչ միայն պահպանել իր գոյությունը, այլև քաղաքականպես ծաղկել, դաշտում գտնել իր տեղը, Նիկոլին հատուկ ծառայություններ մատուցել:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել