Մի ոտքը գերեզման դրած, մյուսով Նիկոլի հետ քայլել շարունակող ՔՊ-ական Ասլանյան Հակոբը գլուխ է գովացել, թե Ադրբեջանը Հայաստանի վրա չի հարձակվում՝բավարարվելով միայն սպառնալիքներ հնչեցնելով, քանի որ Հայաստանի բանակը հզորացել է, վերակառուցվել է ու պատարստ է թշնամու «ատամները ջարդել». շուտով, ըստ Հակոբի, կարող ենք նույնիսկ «մատ թափ տալ»:

Փաստ է, որ ոչ ոք չի կարողանում ստուգել իշխանությունների բարձրագոչ հայտարարությունները՝ Հայաստանի բանակի ներկա վիճակի մասին. անդոններն ու հակոբները գովաբանում են, բայց ասենք որևիցե մի լրագրող, ԶԼՄ կամ ասենք ՀԿ չի կարողանում փաստարկներ գտնել, շոշափելի վկայություններ ձեռք բերել հայոց բանակի ներկայիս «հզորության» մասին: Սա՝ մեկ: Երկրորդ՝ Հակոբը, խոսելով Ադրբեջանի՝ ՀՀ վրա չհարձակման մասին, ակնհայտորեն շարժվել է «Լեզվի տակ ոսկոր չկա» հայտնի ասույթի տրամաբանոթյամբ՝ ասենք Իրանի զսպիչ ուժը վերագրելով Նիկոլին: Ո՞ւր էր լինելու Հայաստանը կամ առվազը դրա հարավը, եթե չլիներ նույն Իրանի բազմակի հակազդեցությունը՝ թուրքերին: Ասլանյան Հակոբի պահվածքն այս իմաստով նման է նարցիստ դեռահասի վարքին, ինչն էլ իր հեթին հետևանք է ամեն գնով Նիկոլին «մտնելու» ջանքերի:

Եթե Հայաստանի բանակն այնքան հզոր է, որ պատրաստ է իրադարձությունների զարգացման ցանկացած սցենարի, է՛լ ինչո՞ւ է Նիկոլը միջազգային ատյաններում կամ Հայաստանում, նստելիս ու կանգնելիս, ծամելիս կամ ասենք արտաթորելիս Իլհամից խաղաղություն մուրում՝ հայտնվելով տխմար խեղկատակի կարգավիճակում… Պարզ է, չէ՞, ինչ է կատարվում
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել