«Եթե իրոք ես արել եմ ինչ-որ մի սխալ՝ իմ ազգին, իմ պետությանը վերաբերող, խնդրեմ, ասում եմ, ձևակերպեք, եթե չունենամ դրա պատասխանը, արեք, ինչքան ուզում եք, դրա մասին խոսեք, գրեք»,-հայտարարել է Սյամոն ԶԼՄ-ներից մեկի տաղավարում՝ փորձելով իբր արդար, ազնիվ մարդու տպավորություն թողնել:

Սյամոյի դժբախտությունն այն է, որ նա չի դադարել մեծ ինքնահավան լինել, տառապել սեփական անձի անսխալականության բարդույթով, իրեն բոլորից գիտակ ու ճիշտ համարել՝ ինքն իրեն օբյեկտիվ հայացքով նայելու առավելությունից հրաժարվելով: Ակնհայտ է, որ «սամոյիզմը» ոչ մի լավ տեղ ոչ մեկին չի տարել. ինքնաքնությունն ու ինքնախարազանումը մարդ մնալու պարդադիր պայման է, որից Սյամոն լրիվ զերծ է՝ ինքն իրեն մեծ ք*քի տեղ դնելով:

Սյամոն պետք է «եթե»-ով չխոսեր. «եթե»-ն ո՞րն է, եթե փաստերը բոլորի առաջ են, եթե նրա հետագիծը բոլորին հայտնի է, իսկ 44-օրյա պետարազմում խաղացած գերբացասական դերի մասին ալամ-աշխարհը գիտի, ինչպես և այն, թե կոնկրետ ում հետ էր նա իր սեռական կրքերը բավարարում բունկերներում ճիշտ այն պահին,երբ Նիկոլն Արցախն էր հանձնում թուրքին:

Սյամոյի ապրածը ծայրից ծայր սխալ է, նա չունի կենսագրություն, և հենց այդ պատճառով է, որ երեսը չի բռնում՝ բաց տեքստով հայտարարելու, թե ինչպիսի հավակնություններ ունի նույն արցախցիների հարցում կամ քաղաքականութան մեջ: Այս մարդուց զզվում են բոլորը, այս մարդու ով լինելուց տեղյակ է ամեն մեկը, հետևաբար՝ Սյամոյի մասին պետք է ոչ միայն գրել կամ նրան քննադատել, այլև կում անել ու երեսին թքել՝ նրան ուղարկելով գրողի ծոցը:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել