![](/static/news/b/2024/06/868151.jpg)
Սյամոյի դժբախտությունն այն է, որ նա չի դադարել մեծ ինքնահավան լինել, տառապել սեփական անձի անսխալականության բարդույթով, իրեն բոլորից գիտակ ու ճիշտ համարել՝ ինքն իրեն օբյեկտիվ հայացքով նայելու առավելությունից հրաժարվելով: Ակնհայտ է, որ «սամոյիզմը» ոչ մի լավ տեղ ոչ մեկին չի տարել. ինքնաքնությունն ու ինքնախարազանումը մարդ մնալու պարդադիր պայման է, որից Սյամոն լրիվ զերծ է՝ ինքն իրեն մեծ ք*քի տեղ դնելով:
Սյամոն պետք է «եթե»-ով չխոսեր. «եթե»-ն ո՞րն է, եթե փաստերը բոլորի առաջ են, եթե նրա հետագիծը բոլորին հայտնի է, իսկ 44-օրյա պետարազմում խաղացած գերբացասական դերի մասին ալամ-աշխարհը գիտի, ինչպես և այն, թե կոնկրետ ում հետ էր նա իր սեռական կրքերը բավարարում բունկերներում ճիշտ այն պահին,երբ Նիկոլն Արցախն էր հանձնում թուրքին:
Սյամոյի ապրածը ծայրից ծայր սխալ է, նա չունի կենսագրություն, և հենց այդ պատճառով է, որ երեսը չի բռնում՝ բաց տեքստով հայտարարելու, թե ինչպիսի հավակնություններ ունի նույն արցախցիների հարցում կամ քաղաքականութան մեջ: Այս մարդուց զզվում են բոլորը, այս մարդու ով լինելուց տեղյակ է ամեն մեկը, հետևաբար՝ Սյամոյի մասին պետք է ոչ միայն գրել կամ նրան քննադատել, այլև կում անել ու երեսին թքել՝ նրան ուղարկելով գրողի ծոցը:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/2762
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել