Մյուս կողմից՝ ադրբեջանցիները հաթաթա են տվել նաև Մոսկվային՝ թիրախավորելով ռուս խաղաղապահներին: Տարածաշրջանային հարցերով խորհրդարանական հանձնաժողովի նախագահ Սիյավուշ Նովրուզովը, մասնավորապես, խաղաղապահների կողմից հայկական տեղանունների գործածության պատրվակով Մոսկվային մեղադրել է անջատողականության սերմանման համար: «Արևմտյան Ադրբեջանում մեր հազարավոր տեղանուններն արդեն փոխվել են հայերի կողմից։ Այս դեպքում անօրինական է, որ ռուս խաղաղապահները սեպտեմբերից սատարում են անջատողականությանը՝ խեղաթյուրելով ադրբեջանական տեղանունների անվանումները։ Եթե խաղաղապահները չեն կարողանում կատարել իրենց գործառույթները, թող դադարեցնեն իրենց գործունեությունը։ Մեզ խաղաղապահներ են պետք, ոչ թե անջատողականներ»,-ասել է Նովրուզովը:
Ալիևն ակնհայտորեն մնացել է 44-օրյա պատերազմի կեղծ հաղթանակի (դրա համար նա բացառապես պարտական է Նիկոլին) տակ՝ իրենից մի նոր Ալեքսանդր Մակեդոնացի երևակայելով ու դառնալով օտար երկրների ձեռքին գործիք՝ Մոսկվայի ու Թեհրանի դեմ պայքարում:
Վայելելով Իսրայելի, Թուքիայի ու նրանց հետևում կանգնած Արևուտքի բացահայտ աջակցությունը՝ Իլհամը փորձում է խաղալ հակասությունների վրա, ու չնայած մինչ այս պահը նրա մոտ դա այնքան էլ վատ չի ստացվել, բայց այժմ, երբ, ըստ էության, հատվում են Մոսկվայի ու Թեհանի կարմիր գծերը, այդ խաղը կարող է Իլհամի վերջի սկիզբը լինել. Մոսկվան ու Թեհրանը, որ այժմ դարձել են միմյանց համար կարևոր դաշնակիցներ՝ունենալով ընդհանուր շահեր ու նպատակներ, կարող են ուղղակի պայմանավորվել ու այնպես տրորել Իլհամի մեծ քիթը, որ ադրբեջանցիների սերունդներն անեծքով հիշեն այն օրը, երբ Իլհամը հայերի դեմ պատերազմում հաղթանակ տոնեց:
Հայաստանի շահերից է բխում Ադրբեջանում իրականության զգացումի կորուստը, քանզի հենց դա է, որ երաշխավորելու է Բաքվի վերջը՝ այն Ուկրաինայի ճակատագրին արժանացնելով:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/1049
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել