2018 թվականի հոկտեմբեր ամսին Մարալիկ քաղաքում Նարեկ Մալյանի, Արթուր Դանիելյանի և Գրիգոր Մինասյանի նկատմամբ տեղի ունեցած խուլիգանական հարձակման փաստի առթիվ անցյալ տարի հոկտեմբերին՝ դեպքից ավելի քան մեկ տարի անց, հարուցվել է քրեական գործ: Հիշեցնեմ, որ սկզբում քրեական գործի հարուցումը մերժվել էր, այնուհետև միայն դատական բողոքարկումներից հետո հնարավոր եղավ այդ քրեական գործի հարուցումը:
Նախաքննությունը ընթանում է կրիայի արագությամբ, բավական է միայն նշեմ, որ տուժողները հարցաքննվել են հարուցումից 1.5 ամիս անց: Բայց հետաքրքիրը և զավեշտալին այլ բանում է․ քրեական գործի նախաքննության նկատմամբ դատավարական հսկողություն իրականացնում է այն նույն դատախազը, ով սկզբից հաստատել էր հարուցման մերժման օրինականությունը, այնուհետև վերաքննիչ բողոք էր բերել առաջին ատյանի դատարանի՝ տուժողների բողոքը բավարարող դատական ակտի դեմ: Այն նույն դատախազը, ով, ջանք չխնայելով, դատարանում փորձում էր ապացուցել, որ տվյալ դեպքում հանցակազմ չկա, հիմա պետք է ամեն ինչ անի, որ ապահովի քրեական գործի օրինական ընթացքը, օբյեկտիվ, լրիվ և բազմակողմանի քննությունը:
Նշեմ, որ դատարանները ամբողջությամբ անհիմն էին գտել դատախազի դիրքորոշումները: Որպես տուժողների ներկայացուցիչ՝ դիմել եմ ՀՀ գլխավոր դատախազին՝ խնդրելով առնվազն փոխել հսկող դատախազին կամ գործը քննության համար ուղարկել հանրապետական քննչական մարմին:
Այսօր ստացել եմ գլխավոր դատախազության մերժումը. նրանք համարում են, որ դատախազին փոխելու հիմքեր չկան:
Իրավական նիհիլիզմի դրսևորումները պարզապես ապրում են իրենց ծաղկման շրջանը առնվազն ՀՀ դատախազության որոշ օղակներում:
Էլ չեմ ասում, որ կոնկրետ դատախազը պետք է ինքը հրաժարվեր հսկողություն իրականացնելուց...
