Ես ուզում եմ կարդալ, թե ո՞նց ես առաջարկում կառավարիչ ընտրել

Mikayel ջան, ադեկվադ գնահատելու դեպքում պարզ պիտի լինի, որ մարդիկ մեծ մասամբ միշտ էլ ձգտելու են փրկչին գտնել, դա բնական, ես նույնիսկ կասեի՝ մարդաբանական հատկանիշ է: Այդ կռապաշտության վրա են խարսխված հայկական մշակույթն ու քաղաքակրթությունը: Այդ կռապաշտությունն է ոչնչացրել Մեծ հայքը, Փոքր Հայքը և մնացած բոլոր Հայքերը: Ժողովուրդը քանդել է ամեն ինչ՝ բացառությամբ Հայ առաքելական եկեղեցու հաստատություններից: Հիմա դա էլ է փորձում քանդել, բայց, բարեբախտաբար, փորձերը դեռ անհաջող են: Այդ հաստատությունը գոյատևել է ու դեռ, հուսով եմ, կգոյատևի, քանի որ այնտեղ որոշողը «ժողովուրդը» չէ, այնտեղ ընտրյալները ընտրում են ընտրյալներին:

Գրածս գուցե կոպիտ լինի կամ առնվազն հում, բայց իր մեջ հստակ օրակարգ ունի: Բան եմ առաջարկում: Կոնցեպտ: Գաղափար:

Էդ վերլուծությունները հիմա ով չի ալարում, անում է: Ես՝ որպես վաստակավոր վերլուծող, կարող եմ ասել, որ դրանց արդիականությունը սպառված էր դեռ այս տարվա գարնանը: Ամռանն արդեն չկար փաստ, որ չէր արձանագրվել, չկար կանխատեսում, որ չէր արվել, չկար գնահատական, որ չէր տրվել: Այ իսկ առաջարկների դեֆիցիտը դեռ չեն շտապում լրացնել:

Գուցե դիվանագիտական աշխարհում փորձով և գիտելիքներով ես զիջեմ շատերին, բայց ամեն դեպքում էս մեր վիրտուալ կողմերում մի փոքր հոտառություն ունեմ: Հավատա, կարայիր պարզապես գրեիր՝ «տո չբռնողի մորը՞...» ու վերջ: Տակն էր մնալու: Էս վիրտուալ հերոսների դարում ամենա«լավ տղուն» կոդրելը վայրկյանների հարց է, ուր մնաց սրա նման դժբախտ գյադուն չմարիտ անելը: Մի տեսակ արդեն անպատվաբեր էլ է:

Մինչդեռ ես ուզում եմ կարդալ, թե ո՞նց ես առաջարկում կառավարիչ ընտրել, ի՞նչ պիտի անի կառավարիչը, օրինակ, կրթության ոլորտում, կամ ո՞նց պիտի պլանավորվի աշնանացանը...