Այսպես կոչված Թավշյա հեղափոխությունից հետո որոշ քաղաքական ուժեր, որոնք հատկապես հովանավորվում են Արևմուտքից, բավականին սաստկացրել են հակառուսական հռետորաբանությունն՝ այն համեմելով էժանագին կարգախոսներով, որով փորձում են ազդել հասարակության պողոսացված հոգեբանության վրա և հավատացնել վերջինիս, որ, ունենալով այսպիսի հարևաններ և գտնվելով այս տարածաշրջանում, Հայաստանն ի զօրու է միայնակ դիմակայելու մարտահրավերներին և պաշտպանելու իր անվտանգությունը։ Մշտապես քննադատել եմ թե՛ մեր իշխանությունների ռուսաստանամետ վասալային քաղաքականությունը, թե՛ Ռուսաստանի անտրամաբանական քայլերը Հայաստանի նկատմամբ։ Բայց այն, ինչ կատարվում է հիմա՝ մոլեգնող հակառուսական հռետորաբանությունը, և որքան կռահում եմ, այս ամենի մեջ ներքաշված են նաև իշխանությունները, մեծ վտանգ է իր մեջ պարունակում և կարող է ճակատագրական հետևանքներ ունենալ Հայաստանի համար։
Այո՛, հայ-ռուսական հարաբերություններում շատ բան պետք է փոխվի։ Այն կրկին պետք է վերածվի երկուստեք եղբայրական և ռազմավարական գործընկերային հարաբերությունների, քանի որ նախորդ իշխանությունների անգրագետ արտաքին քաղաքականության պատճառով այդ հարաբերությունները, բառիս բուն իմաստով, այլանդակվեցին և վերածվեցին վասալային հարաբերությունների՝ ի վնաս Հայաստանի։ Սակայն դա չի նշանակում, որ մենք պետք է այդ ամենից վիրավորվածի կերպարանք ընդունենք և տուրք տանք նրանց, ովքեր, հովանավորվելով համապատասխան կենտրոններից և երկրներից, այժմ առիթավորվել են և փորձում են Երևանի և Մոսկվայի միջև գոյություն ունեցող բարդ հարաբերությունից դիվիդենտներ ստանալ և վտանգել մեր անվտանգությունը։
Այս գրառմանս առանցքն արևմտամետների և այսպես կոչված ազգայնականների այն թեզն է, որ մենք կարող ենք միայնակ պաշտապնել մեր սահմանները և ապահովել մեր անվտանգությունը։ Ստացվում է, որ ՀՀ բոլոր նախագահները և ներկայիս վարչապետը ստրկամիտ գործիչներ են, որ հայտարարում են, որ մեր ռազմավարական գործընկերը ՌԴ-ն է, իսկ անվտանգության կարևորագույն երաշխավորներից մեկը Գյումրիում տեղակայված 102-րդ ռազմաբազան է։ Ի դեպ, հիշեցնեմ արևմտամետ կամ իրենց ազգային համարող այդ ուժերին, որ ռուսական ռազմաբազայի՝ Հայաստանում տեղակայելու մասին 1992 և 1995 թվականների համաձայնագրերը ստորագրվել են Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կառավարման տարիներին։
Հետաքրքիր է, տեսնելով այն, ինչ 2011թ․-ից մինչ հիմա Թուրքիան իր թիկունքում կանգնած ԱՄՆ-ի և ՆԱՏՕ-ի լռակյացության և թողտվության արդյունքում կատարում է Սիրիայում, իսկ մինչ այդ էլ՝ Իրաքում և Կիպրոսում, որևէ մեկի մոտ կարո՞ղ է կարծիք լինել, որ եթե 102-րդ ռազմաբազան Հայաստանում տեղակայված չլիներ, նույն Թուրքիան ինչ-որ պատրվակով չէր ներխուժի Հայաստան։ Օրինակ՝ օգտագործելով պարբերաբար Իրաքի հյուսիս ներխուժելու պատրվակը, «Քրդական բանվորական կուսակցության» բազաների ոչնչացման անհրաժեշտությունը՝ կարող էր մինի-հարձակում կազմակերպել Հայաստանի վրա ևս։ Ի դեպ, պաշտոնական Անկարան և Բաքուն վաղուց են Երևանին մեղադրում PKK-ի ռազմաբազաները Հայաստանում և Արցախում պատսպարելու մեջ։
Շատերը մտածում են, որ Հայաստանն ուրիշ է, և քրիստոնյա Արևմոտքը կկանգնի մեր թիկունքին։ Ո՛չ, չի կանգնի, ինչպես չկանգնեց բյուզանդացիների թիկունքին 1453թ․-ին և մեր թիկունքին՝ 1915-22 թվականներին, քանի որ Արևմուտքում հաշվի են նստում ուժեղի և հարուստի հետ։ Նույն Արևմուտքի մաս կազմող ԱՄՆ-ն երբեք չի պատերազմի իր գործընկերոջ՝ ՆԱՏՕ-ի կարևորագույն անդամ 80-միլիոնանոց և ռազմավարական տարանցիկ նշանակություն ունեցող Թուրքիայի դեմ փակուղում գտնվող և դեպի ծով ելք չունեցող 2,5-միլիոնանոց Հայաստանի համար։ Նույն ԱՄՆ-ն ՌԴ-ի հետ բացահայտ առճակատման չգնաց Վրաստանի և Ուկրաինայի պատճառով։
Մեկ անգամ բարձրաձայնել եմ, մեկ անգամ էլ կասեմ. վերջին տարիներին ՌԴ-ից հրաժարվող բոլոր երկրները ունեցել են տարածքային կորուստներ․ Վրաստանը կորցրեց Հարավային Օսիան և Աբխազիան, Ուկրաինան՝ Ղրիմը և Դոնբասը։ Հայաստանը պատրա՞ստ է կորուստ ունենալուն։ Համոզված եմ՝ ոչ։ Իսկ մենք լավ գիտենք՝ ինչի մասին է խոսքը։
Հակառուսական հիստերիա հրահրողներին խորհուրդ կտամ մինչև Հայաստանից ռուսների վտարումը նախ՝ լուծել ամեն տարի Ռուսաստան արտագնա աշխատանքի մեկնող մեր 200-250 հազար հայաստանցիների աշխատանքի տեղավորման հարցը, իսկ հետագայում՝ ՌԴ-ում բնակվող մոտ 3 միլիոն մեր հայրենակիցների բնակության խնդիրը, քանի որ ՌԴ-ն բավական կոպիտ կարձագանքի Երևանի հակառուսական դեմարշին։ Տարրական անգրագետ և պրիմիտիվ են նրանք, ովքեր շատ լուրջ դեմքով հայտարարում են, որ ռուսական գազից հրաժարվելուց հետո գազ կգնեն Իրանից։ Հետաքրքիր է, նախ՝ որևէ մեկը հարցրե՞լ է Թեհրանին, թե վերջինս գազ կվաճառի՞ ՀՀ-ին, եթե Երևանը «ցտեսություն» ասի ռուսական գազին։ Համոզված եմ` Թեհրանը երբեք Մոսկվայի հետ չի փչացնի իր հարաբերությունները հայկական միկրո, բայց «հպարտ և հզոր» գազային շուկայի համար, եթե իսլամական հանրապետությունը համապատասխան մեսիջներ ստանա ՌԴ-ից։
Մեր «հպարտ և հզոր» ճարպիկների խնդիրն այն է, որ իրենք իրոք հավատում են, որ կարող են հզորների հետ խոսել իրենց ճարպկությամբ ու մտածել, որ դա վերջիններս չեն հասկանում։ Սակայն ամեն ինչ հասկանում են և շատ նվաստացուցիչ պատասխան են տալիս։ Օրինակ՝ այնպիսի իրավիճակ են ստեղծում, որ ՌԴ-ի նախագահին չդիմավորող վարչապետը երկու անգամ «ցտեսություն» է ասում նրան։
Հ.Գ. Մինչև հիմա պաշտոնական Մոսկվան Փաշինյանի հետ խոսելիս կիրառել է մեսիջային և փափուկ ուժի դիվանագիտություն, որը շատ դեպքերում կա՛մ արհամարհվել է, կամ էլ, իբր թե, չի հասկացվել։ Սակայն այն, ինչ ունի սկիզբ, ունի և վերջ։
Վերջը, որքան հասկանում եմ, մոտենում է. կթանկացնեն գազի գինը։ Իսկ թե հետո ինչ դիվանագիտություն կկիրառվի Երևանի հանդեպ, որը շարունակում է հակառուսական հռետորաբանության հեղինակների հետ ֆլիրտի մեջ գտնվել, ցույց կտա ժամանակը։
