Սիրելի ընկերներս, սրտացավներս, իմ հարազատներ, իսկապես մեր երկիրը սիրող ու երկրին բոլոր հնարավոր ձևերով ծառայողներ, իսկական մարտիկներ... Ձեր ցավը տանեմ, հասկանում եմ ձեր ցասումը, ցավը, ամեն հայ զինվորի կորստից հետո ատելության ու բարկության պոռթկումը, իսկապես հասկանում եմ ու ինքս անկառավարելի վիճակում եմ... Ես հրամանատար ընկերներ ունեմ, որ խրամատից դուրս չեն գալիս ու իրենց զինվորների կողքին կռիվ են տալիս թշնամու դեմ, պատասխանատու գործողությունների էլ իրենք են գնում, առանց երեխեքի՝ մեր զինվորների՝ անգամ չարձագանքելով նրանց խնդրանքներին, որ իրենք էլ մասնակցեն պատժիչ գործողություններին, խնդրում եմ, աղերսում եմ, մի՛ քարկոծեք, մի հայհոյեք... Այդպես չի կարելի!!! Մի հրամանատարը 8 օր տուն, ի՞նչ տուն, շտաբ չգնաց խրամատներից, զինվորների կողքին էր... Մի հրամանատարն էլ դիվիզիայի հրամանատարի հետ երկուսով ջախջախեցին թուրք շներին՝ դիվերսիա անելու ու մեր զինվորին սպանելու համար՝ կանխավ արգելելով, որ մյուս զինվորները միանան իրենց... երկուսով, երկու հրամանատար... Մի հրամանատարն էլ առհասարակ ղեկավարում էր գործողությունը՝ դիմացից գնալով, մնացյալին ետև թողած... Ու նման բազում օրինակներ կան, ինչե՞ր եք խոսում, ո՞նց կարելի է։Հիմա մեր բանակին, Հայոց բանակին միայն ձեր ոգին ու օրհնանքն են պետք... Նույն թուրքն է, ու պատերազմն էլ չի ավարտվել։ ՎԵՐՋ:
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/shushan.petrosyan.5/posts/10153570205291977?__mref=message_bubble
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
