Լուսանկարը` Կարեն Անտաշյանի
Հենց նեղն եմ ընկնում, մուսան դուռս թակում է։ Մուսան հայ չէ, առավել ևս՝ թուրք։ Նույնիսկ չգիտեմ՝ սպիտակամո՞րթ է, թե՞ սևամորթ, մա՞րդ է, թե՞ Աստված։ Դուռը կողպեմ՝ մաքուր օդի տեսքով պատուհանից կսողոսկի, փակ գտավ՝ բանալու անցքից։ Էնքա՜ն գրող գիտեմ, որ մուսայի հետ քնում, նրա հետ էլ զարթնում է։ Նույնիսկ էգին մերձենալիս նրա հետ է։ Իմ մուսան հոգսից հոգս է ինձ հիշում։ Դուրս է գալիս, որ հոգսից փախչելու ամենալավ ապաստանը, իմ պարագայում, պատմվածքն է։ Հենց այս պահին կնոջս պարսավանքների ճամփան փակելու եմ մուսայի նվիրած ձայնամեկուսիչներով։ Որքան ուզում է թող գոռա. «Դու ամուսին չես… դու հայր չես… դու աթոռ ես… խոտ ես…»։ Այն, ինչ կինս է ասելու, բառ առ բառ գիտեմ, որովհետև ունկերս շրջանցելով միանգամից լցվում է պատմվածքի մեջ, որը խոստացել եմ «Գրանիշ» ամսագրին։ Վաթսունամյա գրողի համար ամոթ է, որ անտիպ պատմվածք չունի։ Ասել է թե՝ հոգս չունի։
Սովորաբար ինքս ինձ խաբում եմ՝ կնոջս բարկության սայրը թեքում պետության կողմը, ուսերս անմեղ-անմեղ թոթվում ու թաքնվում պատմվածքի մեջ։ Եղկելի պահվածք է, տղամարդուն ոչ վայել։ Ծույլ գյուղացու պես մեղքը կարկուտին եմ վերագրում։ Բայց ամեն անգամ կարկուտը մեղքերս չի քավի։ Համալսարանի ռեկտորի հերն անիծած, ինձ համար կենսագրություն էի քերում, էսկողմ-էնկողմ ընկած ազնվություն խաղում ու մի բաժակ գարեջուրս անատամ բերանով ծվքում։ Ունեցած-չունեցածս մի քնքուշ աղջիկ է, որին, ուսման վարձը մեկ օրվա ընթացքում չմուծելու դեպքում, հեռացնելու են համալսարանից։
