Tert.amlife-ը գրում է․

«Եթե պատերազմ է, դա բոլորիս պատերազմն է, չկա՝ «ես մի տեղ սուրճ եմ խմում, դա ինձ չի վերաբերվում»:

Մի վախի սահման կա, որը երբ անցնում ես, էլ ոչինչ քեզ չի վախեցնում, ոչ արկի պայթյունը, ոչ վերևում անօդաչու սարքը:

Այդ ժամանակ չես էլ ուզում երգել, բայց երգում ես, որովհետև տղաներին է պետք: Պատերազմից հետո, շատ ամիսներ հետո ես չեմ երգել, կիթառ էլ չեմ վերցրել ձեռքս: Շատ ամիսներ պետք եղան, որ կարողանանք մի քիչ հետ գալ: Իմ երգերից որևէ երգ մտքիս չէր գալիս, նույնիսկ՝ «Հերոս տղերքը մեր»: Միայն Արթուր Գրիգորյանի «Մինչև վերջ» երգն էր այդ օրերին մտքիս»,- «Կյանքի ուղիներով» հաղորդման շրջանակներում պատմել է երգիչ Արսեն Սաֆարյանը:

Ամբողջական հոդվածը՝ այստեղ։

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել