Անիծվես նիկոլ, դու յոթը պորտով, անիծվես դստրերով, անիծվես որդով

Ինչպե՞ս եղավ, որ մոլախոտի այս քոլը

Նույն ինքը Փաշին նիկոլը,

Զավթեց վարչապետի պաշտոնը,

Ու ավիրեց հայոց շենշող ոստանը։

Ասում են՝ Նիկոլ, մայրդ գիժ էր, 

Ու նա քեզ, նիկոլ, պիտի վիժեր,

Սակայն նիկոլ, մայրը քո գիժ,

Ծնեց քո տեսքով թունավոր մի իժ։

Իժն այդ ծնվեց, մեծացավ, 

Ու հայոց ազգին մեծ փորձանք դարձավ։

Դարձավ նա թուրքի ազգային հերոս,

Ազերիներին՝ սիրելի նիքոլոս։

Անիծվես նիկոլ, դու յոթը պորտով,

Անիծվես դստրերով, անիծվես որդով,

Թող չորանա ձեր պիղծ ցեղը,

Արևի տակ չունենաք ձեր տեղը։

Աստված է վկա, դու չես մարսելու, 

Կաշիդ գլխիդ վրա ենք թարսելու,

Քեզ թրաս նստեցնելու ենք սև էշին,

Որ ամբողջ ազգը թքի քո լեշին։

Անմարդկային է լինելու վախճանդ,

Քրքրվելու է մարմինդ ու ջանդ,

Սատկելու ես դու ինչպես քոսոտ շունը, 

Սևով է պատվելու Փաշինյան տունդ։

Ով հայոց ազգ, ելիր դու նորից,

Որ ազատվենք այս պիղծ ստորից,

Քանզի իջևանցի այս սրիկան, 

Քանդում, ավերում է հայոց ապագան։

Սրբագույն սրբերից ով Նարեկացի, 

Հավերժական քնից դու շուտ արթնացիր,

Կրկին քո խոսքը ուղղիր առ Աստված,

Ազգին փրկիր նիկոլից թլպատված։

Թլպատված սրիկա այս թուրք շունը,

Քանդեց, ավերեց Հայոց շեն տունը։

Սկզբում քնավ նա 5000 հայորդու գլուխ,

Մի վաշտ է զինվոր այրեց, սարքեց ծուխ։

Ո՜վ հայր սուրբ, ո՜վ սուրբ Գրիգոր, 

Սա աղետներ է մոգոնում ամեն օր,

Երբ Աստված լսի քո ողբը նորից,

Կվերացնի սրան հայոց սուրբ հողից։