Ո՞նց են որոշները կարում զոհված զինվորի սխրանք ուրանան, նրանց ծնողներին անպատվեն, ո՞նց. դրանք պաշտպանում են իրենց հարևանի երեխայի կյանքը խորտակողի՞ն

Որ լսում ես մի ավտովթարից, մի պատահարից քեզ անծանոթ ինչ որ մի ջահել ա մшհшցել, անկախ քեզնից ցավ ես ապրում, չէ՞։ Դու իրան չես ճանաչում, բայց անկախ քեզնից կիսում ես էտ ցավը։ Պատկերացնում ես իր մոր վիշտը, իր քույր, եղբայրների հոգեվիճակը։ Եթե դու մի փոքր մարդ ես, անկախ քեզնից էտ վիշտը քոննա դառնում, դու ցավում ես քո երիտասարդ հայրենակցի անժամանակ մшհվшն համար։ Մանավանդ, երբ այդ ջահելը մшհшցել է ինչ որ шլկшշի, ինչ որ անգրագետ մեկի պատճառով։

Բա լավ, մի ողջ հայ սերունդ մшհվшն ուղարկող шլկшշ շիզnֆրենիկին հայ մարդը ո՞նց կարա ոչ միայն չմեղադրի, այլև մի բան էլ պաշտպանի, վիրավորին նրա դեմ պայքարողներին ու հшյհnյի այդ զոհված տղերքի ծնողներին, քննադատի, քննարկի։ Ո՞նց էլի։ Լավ էսքանից հետո ո՞վ կարա ասի, որ էս ամենն անողը հայ ա, մարդ ա, միս ու արյունից ա։ Էլի եմ ասում՝ անծանոթ մեկի մшհվшն փաստով նորմալ մարդը ցավ ա ապրում, իր հայրենակիցն ա, իր ազգակիցն ա։ Արա լավ, բայց ո՞նց ա հետո կարում իր երկրի պաշտպանության համար զոհված 18-19 տարեկան զինվորի մшհն ուրանա, մшհվшն ուղարկողին պաշտպանի, զոհվածի ծնողին անպատվի։ Էն էլ էն զինվորի, որին իբր պաշտում ա, ինչքան նկար կա լայքում ա, աղոթքներ ա գրում նկարների տակ։ Հետո էտ զինվորը զոհվում ա մի шլկшշի պատճառով, ու էտ шլկшշն ավելի գերադասելի ա դառնում էտ հոտած ներաշխարհով մեկի համար, քան էն զինվորն ու նրա ծնողը, ում համար ինքը ֆեյսբուքում աղոթում էր...