ՔՊ-ական թլոշ Արփոն, դատապարտելով հոգևորականության ակտիվությունը ներկայումս տեղի ունեցող պրոցեսներում, հայտարարել է, թե չի հասկանում հոգևորականների ակտիվության պատճառներն ու քաղաքականությամբ զբաղվելու մղումը, քանի որ Հայաստանն այլևս պետականություն ունի: Դավոյան Արփոն կիսահռետորական հարց է հնչեցրել՝ հոգևորականների ծավալած ազատագրական պայքարն ո՞ւմ դեմ է ուղղված:
Արփոն, փաստորեն, դեռ չի հասկացել, թե ով են իրենք, ինչ է իրենից ներկյացնում ՔՊ-ն, որ հարևան պետության 5-րդ շարասյունն է Նիկոլի առաջնորդած ուժը: Արփոն ինքն իրեն ու մյուս ՔՊ-ականներին թյուրիմացաբար հայ է համարում, Հայատանն էլ՝ իրենց հովանու ներքո անկախ պետություն՝ չնայած այն փստին, որ իրականությունը տրամագծորեն հակառակն է:
Արփոն չի ցանկանում գոնե ինքն իր համար արձանագրել այն անհերքելի իրողությունը, որ ՔՊ-ի օրոք Հայաստանը դե ֆակտո կորցրել է իր պետականությունը՝ վերածվելով Թուրքիայի կամակատար մի ինչ-որ անհասկանալի գոյանքի: Նա դիտավորյալ թաքցնում է իր իրական դեմքը՝ չցանկանալով տեսախցիկների առաջ խոստովանել, որ առնվազը թուրքական ազդեցութան գործակալ է ու ոչ միայն ինքը:
Այսօր հոգևորականները փաստացի ազգային-ազատագրական պայքար են մղում ճիշտ այնպես, ինչպես ասենք 19-րդ դարում՝ Օսմանյան կայսրությոընում: Փաստ է, որ ՔՊ-ական իշխանությունը գրեթե չի տարբերվում սուլթանական իշխանութուններից, ուղղակի գործումէ 21-րդ դարին հարիր գործիքակազմերով:
Ի՞նչ տարբերություն, թե ինչ գործիքակազմերով են գործում, եթե վերջնարդյունքը նույնն է լինում՝ ցեղասպանություն:
