Սյամոն պնդել է, թե ինքը Զանգեզուրի հզորացման մեծագույն ջատագովն է ներկա պահին՝ չնայած այն հանգամանքին, որ իր կոչերն ու աղերսները «նոր Հայաստանում» մնում են անարձագանք:

Հնրավո՞ր բան է, որ մի մարդ, որը Զանգեզուրը «մերկացրած» դավաճանական ծրագրի անքակտելի մաս է դարձել, հանդես գա՝ Հայաստանի հարավի հզորացման անխոնջ կողմնակից: Երբ Սյամոն նոր էլ լույս ընկնում հայաստանյան հասարակական-քաղաքական կյանքում՝ Նիկոլի կողմից իշխանության բռնազավթումից հետո, հանդես էր գալիս Արցախը հզորացնելու մասին բարձրագոչ հայտարարություններով, ուղիներ ու ձևեր էր իբր առաջարկում ու պնդում, որ իրեն լսելու դեպքում Արցախը պահելը խնդիր չի լինի: Բայց ահա եկավ 2020-ի աշունն ու ամեն ինչ ընկավ իր տեղը. բունկերներում Աննայի հետ լկստված կունիլինգուսի այս մեծ վարպետը անձամբ պետք է փաթեթավորեր Շուշին ու այն Իլհամին զոհեր, հետո Արցախի հերոսի մեդալը վերադարձներ պետությանն ու սկսեր Արցախում իշխանության գալու համար պայքարել իրեն հատուկ ստոր մեթոդներով:

Սյամոյի ոչ վաղ անցյալից բխում է, որ Սյամոյի խոսքերին պետք չէ վստահել: Ավելին՝ եթե նա հիմա խոսում է Զանգեզուրի կամ Սյունիքի մասին, դա նշանակում է, որ Հայաստանի այդ հատվածը շուտով կարող է մեզնից օտարվել, իսկ այդ հարցում շատ լուրջ դերակատարում կարող է ստանձնել անձամբ ծծան Սյամոն՝ նույն Արցախի օրինակով:

Պետք է հասկանալ Սյամոյի հոգեբանությունը. նա որևիցե առումով չբավարարված, աչքը պաշտոնին տնկած մարդ է, և եթե վաղը Նիկոլը նրան այստեղ մի պաշտոն խոստանա՝ պայմանով՝ կազմակերպել Սյունքիի հանձնումը, Սյամոն դրան էլ կգնա՝ նույնիսկ չկասկածելով, որ իրեն կարող են հերթական անգամ հուսախաբ անել՝ «բերանը տալով»:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել