Այսպիով՝ ազգովի ևս մեկ անգամ կարող ենք համոզվել, որ ի դեմս սույն կճղակավորի, ՔՊ-ում կա դիվանագիտական մտքի մի «գիգանտ», որի ուսերին հենվելով՝ Հայաստանը կարող է նորանոր «դիվանագիտական նվաճումներ» արձանագրել ու առաջ ընթանալ:
Հարց՝ դիվանագիտությունից 1000 մղոն հեռու գտնվող Վահագին՝ տեսախցիկնե՞րն են որոշում կամ որոշիչ դեր խաղում այն հարցում, թե ինչ բանակցություններ են իրականում ընթանում: Տեսախցիկների առաջ միայն ժպիտներ ու ջերմ ձեռքսեղմումներ են երևում, քանի որ այդպես է կարգը պահանջում, այնինչ տեսախցիկներից անդին՝ փակ սենյակներում, հաճախ այնպիսի խոսակցություններ են ծավալվում, որ խոզերն անգամ չեն էլ ենթադրում:
Նիկոլն էլ պատերազմից առաջ օպերատորների ներկայությաբ էր Իլհամի առաջ վիզը ծռած նստում, իսկ հետո հայտարարում, թե Հայաստանի շահերն է առաջ տանում՝ համոզելով, որ Հայաստանի շահը նաև Ադրբեջանի ժողովրդի շահն է և հակառակը: Մինչդեռ տեսախցիկներից անդին՝ Իլհամի ստվերում, Նիկոլը Արցախն էր ծախում ու թուրքի հետ «դա խազ» խմում՝ բաժակ բարձրացնելով Արդբեջանի պատվին:
Նույն բանն էլ կարող է և ԱՄՆ-ում կրնվել ու կրկնվելու է. Արաբատին ու Քըլըչի պրոքսիին այնտեղ են տարել՝ «վզներին դնելու» ու Արցախից հրաժարվել ստիպելու, և որքան էլ Արոն տեսախցիկների առջև դոշը դքած ֆռֆռա, դրանից բանակցությունների իրական բովանդակությունը չի փոխվելու, իսկ հանրությունն էլ այդպես էլ չի իմանալու՝ ինչպես է իր մեջքի հետևում Նիկոլը Հայաստանը խուրդում որոշ խոզերի խռխռոցներից առաջացած աղմուկում:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/1660
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
