Ատոմ Էգոյանը, որ իր համբավը ձեռք է բերել բացառապես իբրև art-ֆիլմերի հեղինակ, հոգեկենտրոնացումների ռեժիսոր է և նույնն էլ պահանջում է հանդիսատեսից: Նրա կինոն նախևառաջ մեծ աշխարհի բնակիչ է, բայց ռեժիսորը` «հետադարձ հասցեն» չմոռացող: Առաջին անգամ այդ հասցեն նա շոշափում է դեռևս 1992-ին` լայն ճանաչում գտած «Օրացույց»-ով, որը հիմնականում նկարահանվել է մեր դժվար տարիների Հայաստանում ու դարձել մի յուրատեսակ ենթահող մեկ տասնամյակ հետո էկրան ելած «Արարատի» համար:
«Արարատը» հայտնություն էր միլիոնավոր օտարերկրացիների համար ու սպասված և միաժամանակ անսպասելի` հայկական միջավայրերում: Այդ ֆիլմում Էգոյանին առաջին հերթին հետաքրքրում էր մարդու հարաբերությունն իր անցյալի հետ: Իսկական արվեստագետի տեսողությամբ նա հայտնաբերում էր, որ անցյալը նույնպես զննում է ժամանակակիցներիս և նույնիսկ ազդեցություն գործում ներկայի վրա: Հատկապես, եթե եղել է ճակատագրական:
Վերնոյի «Մայրիկից» հետո սա երկրորդ ու ավելի հեռուն գնացող փորձն էր` նկարագրելու և քննելու Եղեռնի իրողություններն ու հոգեբանական նստվածքը: Մանավանդ այս վերջինը ռեժիսորը վեր հանում «խոշոր պլանով»: Նրա հերոսներից յուրաքանչյուրի գիտակցության խորքում կա մի տեկտոնական ճեղքվածք, որը համազգային աղետի հետքն է`մինչև օրս էլ մեզ պարտք մնացած արդարության պատճառով չջնջված:
Շարունակությունը՝ այստեղ
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել