Հայաստանը հիմա պետականության լիարժեք անկման շեմին է, որին իր ապազգային քայլերով հասցրեց Նիկոլիզմը

Իրանը կարծիք չի հարցնի Հայաստանից, եթե Թուրքիան ու Ադրբեջանը Սյունիք մտնելու քայլ անեն, Իրանն ինքն էլ կմտնի։ Ռուսական զորքը վաղուց Սյունիքում է և ամուր դիրքավորվում է։ Թուրքիան քաղցկեղի պես փորձում է տարածվել ռեգիոնում, իսկ որ Ադրբեջանը այդ երկրի մետաստազն է, աշխարհում ոչ ոք չի կասկածում։ Ադրբեջանա-թուրքա-պակիստանյան զինված ուժերը և ահաբեկիչները կոնկրետ գործողության են պատրաստվում։

Այս ամենի ֆոնին Սյունիքում ՀՀ իշխանությունը ակտիվ զբաղված է Գորիսի, Տեղի, Մեղրիի կառավարման լծակները վերցնելու մարմաջով, գյուղապետերին հանում, իրենց քրոջ տղաներին են նշանակում, քաղաքապետերին բանտ նստեցնում, հանքեր ծախում ու նվեր ստանում։ Հիշո՞ւմ եք, նույնկերպ 1990-ականներին Վանո Սիրադեղյանը մի դղյակ կառուցեց, հետո դա ծախեց ԱԺ-ին, հետո ԱԺ-ն դա նվեր տվեց Վանո Սիրադեղյանին։

Ու երբ մահաբեր վտանգը համարյա մեր շնչին է, Նիկոլիզմի մունետիկները վազում են մի քանի կարևոր մայրաքաղաքներ՝ օգնություն խնդրելու։ Ինչո՞ւ է ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանը շտապել Մոսկվա, ինչո՞ւ է ԱԳ նախարար Արարատ Միրզոյանը Թեհրանում, ինչո՞ւ է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը Վիլնյուսից տողատակերով աղաչանք հնչեցնում՝ ուղղված թուրքական պետություններին։

Եվ ոչ պակաս տարակուսած հարց․ ինչո՞ւ վարչապետի եվրոպական այցից հետո Ադրբեջանի նախագահն իր հայհոյանքի ու սպառնալիքի ուղղությունը Նիկոլ Փաշինյանից տարավ դեպի Սերժ Սարգսյան, Ալիևն այդքան մտահոգվա՞ծ է ներհայաստանյան վիճակով, որ կոչ է անում 2020-ի համար մեղադրել ոչ թե Փաշինյանին, այլ Սարգսյանին, կամ ինչո՞ւ բանակցությունից դժգոհ ադրբեջանական ԱԳՆ-ն հանկարծ այսօր հայտարարեց, թե «Հայաստանից եկող դրական ազդակները Ադրբեջանի հետ սահմանազատման հարցի շուրջ հույս են ներշնչում»։

Ի՞նչ հասցրեցին պայմանավորվել կամ խոստանալ։