Ի՞նչ ասես էս սրբապիղծ վիժվածքներին...
Էդ երեխաների հայրիկներին ու եղբայրներին տարար մատաղ արեցիր ու դիակները ամիսներ շարունակ պահեցիր պարկերի մեջ, ա՛յ վիժվածք, էդ երեխաների մանկությունն ու երազանքները խորտակեցիր, հիմա եկել ժպիտներից ես խոսում:
Մեր երեխաների ապագա ունենալու վերջին հույսի համար գոնե չքվիր մեր կյանքից:
Էլ ուժ չկա... ու էս դժոխքի վերջն էլ չի երևում...
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1365397513838520&id=100011048525282
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել