Ի՞նչ ասես էս սրբապիղծ վիժվածքներին...
Էդ երեխաների հայրիկներին ու եղբայրներին տարար մատաղ արեցիր ու դիակները ամիսներ շարունակ պահեցիր պարկերի մեջ, ա՛յ վիժվածք, էդ երեխաների մանկությունն ու երազանքները խորտակեցիր, հիմա եկել ժպիտներից ես խոսում:
Մեր երեխաների ապագա ունենալու վերջին հույսի համար գոնե չքվիր մեր կյանքից:
Էլ ուժ չկա... ու էս դժոխքի վերջն էլ չի երևում...
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել