Մեր` շաբաթներ առաջ արված կանխատեսումները, որ Հայաստանում լինելու է գրեթե իտալական սցենար, կարծես թե, ցավոք սրտի, նույնպես իրականություն են դառնում: Դեռ ամենասկզբում զգուշացնում էինք, որ եթե այսպիսի ապակառավարում իրականացնեն, Հայաստանում ահռելի աղետ տեղի կունենա: Եվ մինչ հարևան երկրներում համաճարակը որոշակիորեն կարողանում են կառավարելի պահել և չհասցնել իրենց առողջապահական և տնտեսական համակարգերը լիակատար փլուզման (ունենալով Հայաստանից շատ ավելի շատ բնակչություն և շատ ավելի ցածր հիվանդացության և մահերի թվեր)՝ Երևանում կառավարիչները սեփական ապիկարությունը թաքցրին «ապակենտրոն պայքար», իսկ իրականում՝ «ոչ մի պայքար» ձևակերպման տակ և ողջ պատասխանատվությունը նետեցին մի հասարակության ուսերին, որ երեսուն տարվա ծրագրված և բարեհաջող իրականացված դեգրադացումից հետո անկարող էր միայնակ գիտակցել իրավիճակի լրջությունն ու պատասխանատու վարքագծով և գիտակցությամբ պայքարել:
Եվ այսպիսի բարձիթողի, անասելի հանցավորատիպ ապակառավարման և պետական բարձիթողության պայմաններում տոկոսային հարաբերակցությամբ կլինի այն, ինչ վատագույն ցուցանիշներ արձանագրած այլ պետություններում: Դա այլևս, կարծես թե, ցավոք, դառնում է անխուսափելի:
Մինչդեռ զգուշացնում էինք: Բղավում էինք և հուսահատ կոչեր անում:
Փոխարենը ստանում էինք հայհոյանքներ, նզովքներ և հիասթափության մասին հայտարարություններ:
Ամենևին ուրախալի չէ, որ այս մի կանխատեսումը ևս իրականանում է: Հիմա միակ հույսը մնում է այն, որ գոնե հիմա այս իշխանությունը սթափվի և հետևի այլ, այս ճանապարհն անցած պետությունների օրինակին ու վերջապես պատասխանատվություն ստանձնի և դասեր քաղի:
Բայց դա, եթե անգամ տեղի ունենա, ցավոք, նույնպես կլինի ուշ: Այնքան ուշ, որ ավերներն այլևս անդառնալի կլինեն:
