Նիկոլ Փաշինյանն անցած երկու տարում ոչ մի միլիմետր չի աճել: Միայն փոքր մարդու բարդույթով տառապող դիշովկեն իրան թույլ կտար Ցեղասպանության տարելիցը սեփական PR-ի թեմա սարքել, նախ՝ «Արտուշ պապ» օպերացիայով, հետո էլ՝ «Տեսլաների», քվանտային կոմպերի, արհեստական էմբրիոնների դարում սովորական լազերային շոուն դարի իրադարձություն ու հեղափոխության հաղթանակ ներկայացնելով:
Եվ Նիկոլը Նիկոլ չէր լինի, եթե էլի անհասցե ու անկապ չհոխորտար իր իդեա ֆիքսի՝ «նախկինների» մասին: Նույնիսկ Ցեղասպանության տարելիցի թեման հետ չպահեց «ֆեյսբուքյան առաջնորդին» արդեն սովորական դարձած վայրահաչոցը կրկնելուց, անհեթեթ խոսելուց ու հերթական ֆեյք առիթով հեղափոխության հաղթանակը տոնելուց: Կրկնում եմ՝ նույնիսկ Ցեղասպանության տարելիցը, որը ինքն ու դեբիլների կամանդը celebrate էին անում:
Երեք քարին երկու լույս են գցել ու sms շարել, Նիկոլն էսօր իրան հերոս ա զգում, պատկերացնո՞ւմ եք՝ սա ինչ կաներ, եթե ունակ լիներ 2015 թ.-ի պես համաշխարհային առաջնորդների մասնակցությամբ 2015-ին տեղի ունեցածի գոնե կեսի չափ միջոցառում կազմակերպեր․ հիմի ինքն իրան պարգևատրել էր «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների» 1-ին աստիճանի մեդալով:
Եվ վերջում՝ Պուտինի ու ԵԱՏՄ մյուս ղեկավարների ապրիլքսանչորսյան ուղերձներն ո՞ւր են, այ բոմժեր:
