Մարդը, որը գիտի իր սեփական արժեքը, կցանկանա նվաճել ամենագեղեցիկ, ամենաուժեղ և ամենաանհասանելի կնոջը, քանի որ միայն նման գանձ նվաճելը նրան գերագույն բավարարվածության զգացողություն կպարգևի։
Թեթևաբարո մարմնավաճառին տիրանալը, որը ձեռքից ձեռք է անցնում, նրան ոչինչ չի տա։
Գեղեցիկ կինը, որը չի վաճառում իր գեղեցկությունը, սկզբում անհասանելի և դժվար նվաճելի է, սիրվում է սրտանց և տղամարդու աչքերում երկրպագման է արժանի։
Կինը, որը գեղեցիկ է, սակայն «վաճառում է» իր գեղեցկությունը, ոչնչի արժանի չէ՝ բացի ժամանակավոր զվարճանքից։
Ի ցույց դրված ճչացող գեղեցկությունը կորչում է բարոյական իմաստով, երբ գին է ձեռք բերում, որով կարելի է այն գնել։
Իսկ համեստ, նրբագեղ, արքայական գեղեցկությունն իսկական սխրանքներ է պահանջում, որոնց համար, վերջին հաշվով, կստանա իսկական տղամարդու սիրտը և հարգանքը։
Ամենագեղեցիկ կանայք նրանք են, որոնք, գեղեցկությունից բացի, ունեն հոգի, համեստություն և խելք։
Եվ էլի մի բան՝ սեփական արժանապատվության զգացում կամ միգուցե կանացի հպարտություն։
Նրանց մեջ ինչ-որ առանձնահատուկ բան կա, նրանք ծնված են վեհ զգացմունքների և նպատակների համար, որպեսզի տղամարդուն սխրանքների ոգեշնչեն։