Երբ ամիսներ առաջ Դալլաքյանն իր սկանդալային քամբեքն էր անում ընդդիմադիր դաշտ, նա իր «սենսացիոն» ասուլիսը ամփոփեց նրանով, որ իր հետ ինչ-որ բան պատահելու դեպքում պետք է մեղադրենք Սերժ Սարգսյանին։ Հիմա կցանկանայի ճշտել Դալլաքյանից, թե արդյոք դա ուժի մեջ է, ու պե՞տք է խմբակային քցվելու փաստը ևս ներառենք «բան պատահելու» մեջ։
Իրականում Դալլաքյանի հետ իրոք սիրուն չվարվեցին, եթե զուտ մարդկային տեսանկյունից նայենք սրան։ Մարդը լավ գործից դուրս եկավ, թիրախավորեց ինքն իրեն, հավանաբար ծրագրային հիմնական դրույթն էլ ինքը պետք է գրած լիներ՝ հաշվի առնելով, որ դժվար թե Օսկանյանն ու առավել ևս՝ Օհանյանը նման բանից գլուխ հանեին։ Սակայն արդյունքում նոր դաշինքի կաչեգարները որոշեցին, որ Դալլաքյանը, կպչան լինելուց բացի, այլ գործառույթ չունի։
Բայց բերեք կաչեգարներին հանգիստ թողնենք։ Իրավիճակում ոչ միակ, բայց հիմնական մեղավորը ինքը՝ Դալլաքյանն է։ Չի կարելի անսկզբունքայնությունը դարձնել կրեդո ու ակնկալել, որ քո նկատմամբ սկզբունքային կգտնվեն։ Դժվարանում եմ գնահատական տալ, թե որքան արդյունավետ էր Դալլաքյանը՝ որպես ընդդիմադիր գործիչ, բայց վստահությամբ կարող եմ ասել, որ ի հեճուկս յուր գերադրական ինքնագնահատականի՝ Դալլաքյանի հետ ընդդիմական ողջ գործունեությունը տեղավորվում է քաղաքական հաճախորդի ստանդարտ սցենարի տրամաբանության մեջ։ Այդ թվում՝ անփառունակ եզրահանգումը։
Դալլաքյանի հիմնական դարդը հիմա հավանաբար այն է, որ անգամ այն պարագայում, եթե էս երկրում էլ հարմար մարդ չլինի նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալի կիպլիկ պաշտոնի կամ էլ որևէ այլ նշանակալից պաշտոնի համար, ապա, վստահաբար, նա այն չի ստանալու։ Բարտերային ծառայություններ էլ չի կարողանալու մատուցի, որովհետև ընդդիմադիր-դիմադիր-կիսաընդդիմադիր շղթան իրականում կոչվում է անսկզբունքայնություն, իսկ անսկզբունքային գործիչները վաղ թե ուշ մնում են անտեր։ Ո՞վ կուզենա տիրություն անել մեկին, ով վաղը իր վրայից թռնելու է։
