Արմեն Մարտիրոսյան, Սիրո շղթա, «Նաիրի» հրատարակչություն, Երևան, 2003թ.:

***
Երկու կյանքերի հորիզոններում                   armen martirosyan
աղավնու երկու թևեր են ճախրում,
երկու կարոտ կա ծովերի վրա
և հառաչանքի ծովերի ծալքում.
- Հանի´ր, սիրելիս,
մտքիցդ հանի´ր
ջրահարսների ճերմակ վերարկուն:
 
Երկու կարոտ կա ծովերի վրա
և հառաչանքի ծովերի ծալքում.
- Փռի´ր, սիրելիս,
հեզորեն փռի´ր ալիքների մեջ
ջրահարսների ճերմակ վերարկուն:
 
Իմ և քո կյանքի խորհուրդների մեջ
աղավնու երկու թևեր են ճախրում,
երկու փետուր է պոկվում թևերից
և հառաչանքի ծովերին բախվում,
իմ կյանքի համար ընկած փետուրից
տխրության երկու բառեր են կախվում.
- Հանի´ր, սիրելիս,
մտքիցդ հանի´ր
ջրահարսների ճերմակ վերարկուն:
 
Իմ և քո կյանքի խորհուրդների մեջ
աղավնու երկու թևեր են ճախրում,
թևերը կարոտ ծովերին բախվում
և մերկանում են փետուր առ փետուր,
և մերկանում են թևերը մեկ-մեկ.
ճերմակ աղավնին գնում, է կորչում
տրտմության, պահի, օրերի հերկում.
- Իմ կարոտների ստվերների մեջ
փռի´ր, սիրելիս,
հեզորեն փռի´ր
ջրահարսների ճերմակ վերարկուն:
 
***
Ես գիտեի, որ քեզ մի օր կկարոտեմ,
իմ ցանկացած, սիրած, իմ միամիտ աղջիկ,
ես աղոթքի նման լուռ հալվեցի քո դեմ,
ինչպես հոգեվարքի ճառագայթը վերջին:
 
Հարկավո՞ր էր արդյոք ճամփան այս քարքարոտ՝
հին սերերից խանձված, մաշված իմ վրանում,
որ արթնացավ իբրև ջահելության կարոտ՝
իմ ծերացած հոգու սառած դամբարանում:
 
«Ախ, հրդեհներ դեռ կան քո աչքերում ծերուկ,
և կա, - ասում էիր, - լուռ անթեղված կարոտ»,
ինձ կմարես, աղջիկ, այրող քո բոցերում,
կհասցնես մահվան գերեզմանին քարոտ:
 
Դու գիտերի, որ ես՝ և ծեր, խանձված, և ծեր,-
եթե վառեմ հոգիս սիրո հրդեհներում,
ուրեմն՝ վերջ: Զարթնող լուսաբացի գծեր
մարող մայրամուտիս էլ չեն հետևելու:
 
Բայց դու արի նորից, իմ ծերության աղջիկ,
քեզ կանչում եմ այրվող ոսկորներիս ճիչով,
թող մոխրանամ մեկից ճարճատյունով վերջին,
իսկ դու – դեռ տաք – քայլիր մոխիրներիս միջով:
 
Ես գիտեի, որ քեզ կկարոտեմ մի օր,
դու՝ ծերերին տրված երեխայի հասակ
և խավարս ցրող վերջին իմ աստնվոր –
իմ ցուրտ գերեզմանին հալվող լուսապսակ:
 
***
Կեսգիշերվա լռությունը տերևն ի վար
տերև-տերև կանաչում է,
և հղի են տերևները գաղտնիքներով,
և լռությամբ, և պահերով արարումի:
Եկ, սիրելիս,
որ գաղտնիքը ճյուղավորվի տերևի մեջ,
որպես աչքեր արցունքաթաց,
որպես շուրթեր հուղարկավոր,
որ տանում են օրը մեռած
կեսգիշերի մեջ թաղելու:
Եկ, սիրելիս,
որ երկարի ակնթարթը կեսգիշերի
և գաղտնիքը ճյուղավորվի տերևի մեջ,
որպես սկիզբ կանաչ օրվա
կանա՜չ, կանա՜չ արարումի:

***
Սուզվում է ցանցը՝
ծովի խորքերում ձուկ որոնելու,
և ձկնորսների հայացքը սուզվում է՝
ծովի խորքերում ձուկ որոնելու:
Եվ հայացքները փայփլում են ծովերի վրա
մարգարիտների ճերմակությամբ,
որ աղջիկները լողալով հավաքում են:
Եվ հայացքները փայլփլումն են ծովերի վրա
սպասումների ճերմակությամբ,
որ աղջիկները լողալով հավաքում են:
Իր թիակների նվագակցությամբ
երգում է ձկնորսը.
«Եթե այս անգամ իմ բախտը բերի,
ես տուն կգնամ՝
լուսնի լույսի տակ ինձ հետ տանելով
ջրահարսների արծաթ թագուհուն:
Եթե այս անգամ իմ բախտը բերի,
եթե այս անգամ,
եթե այս անգամ…»:
Լողացող աղջիկները լսում են երգը,
լողացող աղջիկները տխուր հառաչում են,
և նրանցից մեկը,
որ ամենից գեղեցիկն է,
և նրանցից մեկը,
որ ամենից տխուրն է,
ծովի խորքերից յոթ անգամ ահա
ձգում է ցանցը՝
թե՝ ձկնորս, ձկնորս, այս է քո բախտը՝
սպասումներիդ ճերմակության մեջ…
Եվ ձկնորսը դանդաղ քաշում է ցանցը,
և աղջիկը դանդաղ ելնում է վեր…
Եվ թագավորն ահա´ իր նավակի վրա,
և թագուհին,
և նավակի վրա՝
թափվո´ղ, թափվո´ղ, թափվո´ղ մարգարիտներ:
 
Շարունակությունն՝ այստեղ
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել