«Նոր Հայաստան»-ը ոչ թե հայաստանյան նոր ընդդիմությունն է, այլ ամերիկյան հին գործակալական ցանց

Հայաստանում արդեն դժվար է զարմանալ ընդդիմադիր որոշ ուժերի գործողություններից, ուստի պետք էլ չէ զարմանալ նրանից, որ չնայած նրան, որ «Նոր Հայաստանի» առանցքային անդամներից շատերի հասցեին հաճախ են հնչում մեղադրանքներ, որ նրանք ԱՄՆ դեսպանատնից են ուղղորդվում, իսկ որոշ դեպքերում էլ բացահայտ մեղադրում են նրանց ամերիկյան հատուկ ծառայությունների գործակալներ լինելու մեջ, այս քաղաքական ուժի ներկայացուցիչները հերիք չի հանդիպում են ԱՄՆ դեսպանատան հետ, մի բան էլ հպարտորեն մամլո հաղորդագրություն են տարածում, թե փոխադարձ հետաքրքրություն ունեցող հարցեր են քննարկել ամերիկացիների հետ։

Բոլիվիայի նախագահ Էվո Մորալեսը մի անգամ շատ դիպուկ նկատել էր, որ գունավոր հեղափոխություններ ԱՄՆ-ում հնարավոր չեն, որովհետև այնտեղ չկա ԱՄՆ դեսպանատուն։ Այս պնդման արդարացիության մասին մենք բազմիցս ենք համոզվել հետխորհրդային ու արևելաեվրոպական մի շարք երկրների օրինակով։ Հիմա կարծես թե ակնհայտ է, որ ամերիկացիներն իրոք մոբիլիզացրել են Հայաստանում իրենց գունավոր համեստ կոնտինգենտը և ինչ-որ բան են ուզում մտխլել։

Ու պետք չէ այստեղ աղաղակել ոմանց հերոսական անցյալից, այլոց իբր ազգանվեր գործունեությունից, երրորդների անբասիր կեցվածքից։ Ակնհայտ է, որ «Նոր Հայաստանն» իր մեջ ունի ուժեր, ինչպես, օրինակ, Հիմնադիր խորհրդարանն է, որը գերհագեցած է սադրիչներով ու ամերիկյան գործակալներով, ունի ժառանգություն, որտեղից, օրինակ, Զարուհի Փոստանջյանը Մադլեն Օլբրայթի սիրելի կադրն է Հայաստանում, ունենք էլի մի շարք կասկածելի անհատներ ու միավորումներ, որոնք եթե դեռ վերբովկա չեն եղել ամերիկացիների կողմից, ապա սիրով պատրաստ են դրան։ Ողջ հարցը նրանում է, թե ինչ են ցանկանում անել այս տողադարձ եղած միկրոմիավորման հետ ամերիկացիները։ Այ դա իրոք հետաքրքիր է, որովհետև ակնհայտ է, որ սրանք բավարար պոտենցիալ չունեն նույնիսկ քիչ թե շատ տպավորիչ քանակությամբ մարդկանց փողոց հանել, իսկ սահմանադրական բարեփոխումներին հակազդելու ոչ մի լուրջ ռեսուրս չունեն...