Վերջերս ընկերներիցս մեկի հետ գնացել էի «Վրիժառուի օրագիրը» ֆիլմի փակ դիտմանը, ես մարտաֆիլների սիրահար չեմ, բայց երբեմն-երբեմն կարող եմ նայել. այս ֆիլմում ռեժիսորը մի քիչ չափն անցել էր: Մի խոսքով հարմար տեղավորվեցի, թե հեսա նորություն եմ նայելու ամերիկացիների շեդեվրներից, այն ինչ հերթական ստից կինոն էր: Սկսեցի փոշմանել, որ նստած եմ դահլիճում, այն ժամանակ, երբ տեսա առաջին սպանության տեսարանը: Գիտեմ հիմա կասեք, սպանություն էր էլի, բայց այնքան վատ էր նկարած որ դահլիճում նստածների մոտ ևս զզվանք էր առաջացնում, օրինակ մեկի կոկորդը դանակ են մնցում, մեկինն էլ փորը, ու պատկերացրեք, ինչքան վատն էր որ սրտից թույլ մարդիկ լքեցին կինոդահլիճը, իսկ մյուսներն էլ մնացին, որ նայեն բիցեփսները հաստացրած տղերքին: Անցնենք առաջ, գիտեք ինչն ա հետաքրքիր սենց կինոներում՝ միշտ լինում է մեկը ով վաբշե կապ չունեի ուժեղ տղերքի հետ, բայց ուր գնում են հետներն ա, էս կինոյում էլ կար տենց մեկը ում ինչքան կրակում էին չէր մահանում: Մի տեսարան նկարագրեմ էս տղու հետ կապված, ուրեմը նա տեսախցիկն առած ձեռքը նկարում էր թե ինչպես են կինոյի լավ տղերքը կրակում վատ թղերքի վրա ու նենցա ստացվում, որ գնդակներից մեկն էլ վնասումա մեր տեսախցիկով տղու ձեռքը և այն համարյա կտրվումա: Ինձ թվումա, եթե մատդ տենց կտրվումա, առնվազն պետք է ուշքդ գնա կամ էլ գոռաս ցավից, բայց մեր տղեն այնքան «հերոս» էր, որ դիմանում էր, մեկ-մեկ էլ ծիծաղում:
Հասկանում եմ, որ ամերիկացիների բառապաշարի կեսը հայհոյանք ա, բայց լավ, ինչիա պետք դա այդքան ասել ֆիլմում: Դերասանների բոլոր նախադասությունները սկսում էին «Fuck», «Fuck you Mother fucker» բառերից, ինչը մի տեսակ չէր դզում: Տեսարան էլ կար, որտեղ երկու աղջիկ լրիվ մերկ համբուրվում էին, սենց բան իհարկե հայկական կինոյում չկա ու մենք դեռ նոր-նոր մարսում ենք մերոնց համբույրի տեսարանները, լավ մի քիչ էլ անկողնային կադրերը: Նենց որ այս ֆիլմով, գուցե մի քիչ մերոնց աչքերը բացվի:
Չմոռանանք նաև, որ այս ֆիլմում խաղում էր մեր հայ դերասան Արման Նշանյանը, հա բան չունեմ ասելու, տղուն մալադեց, լավ էր խաղում, վերջում էլ կարգին համբուրվեց գլխավոր դերակատարուհու հետ: Չնայած իրա դերը բացասական էր, բայց կարողացավ տակից դուրս գալ: Ինչ եմ ուզում ասել, որ այս ֆիլմը վաբշե մեր համար չէր, մենք սիրում ենք լացացնող ֆիլմեր, որտեղ կա սեր ու զգացմունք:
