Interpress.am-ը գրում է.
Հայկական արմատներով հազարավոր փախստականներ վերադառնում են՝ հույս ունենալով նոր կյանք սկսել Արարատ լեռան ստվերի տակ: Հայոց Ցեղասպանությունից 100 տարի անց Անդրյու Քոննելին զրուցում է տուն վերադարձած սփյուռքի մի մասի հետ:
Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանի արվարձաններից մեկի իր բնակարանում Հովիգ Աշինջյանը կկոցում է աչքերը մանրադիտակի մեջ, քանի որ նա պոկում է ադամանդի մանրագույն մի կտոր և նրբորեն տեղադրում է արծաթյա մատանու վրա: Բնիկ Հալեպցի լինելով ՝ ոսկերիչը տեղափոխցվեց Հայաստան, երբ զինվորականների և կառավարության ուժերի միջև պայքարը ուժեղացավ:
«Ես այստեղ առանց ոչնչի եմ եկել»,-վերհիշեց նա: «Մի օր իմ տան դրսում տանկեր նկատեցի և մարդկանց, ովքեր բղավում էին, այդպիսով ես ասացի կնոջս. «Արի՛, ավելի լավ է փախչենք»: Նրանք ավտմեքենայով ուղևորվեցին օդանավակայան, ուր հասնելը սովորաբար 25 րոպե էր տևում, սակայն այս անգամ բազմապիսի պահակակետերի պատճառով 3 ժամ տևեց: Նրանք ճիշտ ժամանակին հասցրեցին նստել Հալեպից Երևան ուղիղ թռիչք կատարող վերջին օդանավը:
Պարոն Աշինջյանը հայկական ծագմամբ այն 15 հազար սիրիացիներից է, որ Միավորված Ազգերի կազմակերպության հաշվարկներով, 2011 թվականին բռնկված սիրիական կոնֆլիկտից հետո ապաստան են գտել այդ երկրում:
Հաջորդ շաբաթվա վերջում՝ ապրիլի 24-ին, Հայաստանը՝ հետսովետական 3 միլիոնանոց շրջափակված երկիրը, որը գտնվում է հարավային Կովկասի տարածաշրջանում և սահմանակից է Իրանին ու Թուրքիային, կոգեկոչի 1915 թվականի Օսմանյան Կայսրության կողմից այժմյան արևելյան Թուրքիայում բնակվող հայերի ջարդերի 100-րդ տարելիցը:
Հայաստանը և տասնյակ այլ երկրներ ճանաչում են Առաջին համաշխարհային պատերազմի ընթացքում տեղի ունեցած այդ իրադարձությունները որպես ցեղասպանություն, որի արդյունքում զոհվել են 1.5 միլիոն հայեր, չնայած Թուրքիան ժխտում է դա և վիճարկում է սպանվածների թիվը: Նրանք, ովքեր չէին կոտորվել փախել են կամ երթով հասել են անապատներ և ավելի հեռու, իսկ փրկվածները բավականին մեծ համայքներ են ստեղծել Սիրիայում, Լիբանանում և Միջին Արևելքում:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ