Ուղու ժխտումը`շքեղ առանձնատներ և մոլախոտով ծածկված դաշտեր, թանկարժեք հագուստ, հափրած որկորներ և ամբողջովին դատարկ ամբարներ են:

Լաո Ցզե 

Մեր կառուցած պետությունը, իր որդեգրած արժեքային համակարգով, ազգապահպան, հոգևոր-մշակութային, ճշմարիտկրթական-դաստիարակչական քաղաքականությունների բացակայության հետևանքով նպաստում է հոգևոր Հայրենիքից,սեփական ինքնությունից մեր օտարմանը, ՀԱՅ ՏԵՍԱԿԻ ՎԵՐԱՑՄԱՆԸ: 

Ողջ տիեզերքը, որպես մի ամբողջական համակարգ, Արարչի կողմից հաստատված Կարգին համապատասխան,կառուցված լինելով մեկ միասնական ներքին տրամաբանությամբ, բաղկացած է ամբողջից տրոհված և իրար հետներդաշնակ փոխգործակցության մեջ գտնվող բազմազան և բազմաթիվ մասերից` ենթահամակարգերից, որոնցիցյուրաքանչյուրը, լինելով եզակի ու անկրկնելի, իր մեջ կրելով ամբողջը` որպես ինֆորմացիա, կոչված է իրականացնելումիայն իր կողմից լավագույնս իրականացվող որոշակի ֆունկցիա, Առաքելություն, և այդ Առաքելության հիմնականնպատակը իր յուրօրինակության, անկրկնելի էության պահպանման, ինչպես նաև մնացածի հետ ներդաշնակփոխգործակցության միջոցով ամբողջի բնականոն զարգացմանը նպաստելը, ամբողջի հետ միասնականության աստիճանիանընդհատ բարձրացումն ապահովելը պետք է լինի: 
Այս նույն տրամաբանությունն է գործում նաև մարդկության համար, և նույն այդ Կարգին համապատասխան նախանշվածՈւղիով ընթանալու անհրաժեշտության գիտակցումով է միայն, որ ողջ մարդկությունն աշխարհաճանաչողության իրունեցած սահմանների անընդհատ ընդլայնման շնորհիվ բարձրացնելով իր հոգևոր կատարելության աստիճանը,անհրաժեշտաբար կպահպանի ինչպես իր ներքին, շրջապատող աշխարհի, այս չափով նաև ողջ տիեզերքիբազմազանությունն ու ներդաշնակությունը, առանց շեղումների կընթանա նախանշված Գերագույն Ուղուն համընթաց: 
Ճշմարիտ Կարգին համապատասխան, Արարչաստեղծ յուչաքանչյուր մարդկային տեսակ`Ազգ, ունի միայն իրեն հատուկֆունկցիա` Առաքելություն, որի իրագործման համար նրան, որպես բնակության վայր, իբրև ապրվելու միջավայր նաև,երկրագնդի վրա հատկացված է խիստ որոշակի տարածք, արեալ` Մայր Հայրենիք, որտեղ միայն այդ արեալի տերն է, որկարող է լավագույն ձևով ինքնադրսևորվել, լավագույնս իրականացնել իր Առաքելությունը: Մայր Հայրենիք կոչվածը,անտարակույս միայն պարզ բնակատեղի, ապրվելու միջոց կամ միջավայր չէ, միայն հող ու բնություն չէ, այն մի հզորինֆորմացիոն համակարգ է և Հայրենիքի տերը` Ազգը, անընդհատ ինֆորմացիոն, էներգետիկ փոխհաղորդակցության մեջ էնրա հետ և այդ ճանապարհով է, որ արեալի տիրոջ մոտ ձևավորվում է խիստ որոշակի աշխարհընկալման կերպը,բացվում է աշխարհին նայելու իր պատուհանը, ստեղծվում են սեփական` միայն այդ արեալի տիրոջը հատուկ, մերպարագայում` Հային հատուկ, մտածողության ձևը, բնավորության ուրույն գծերը, ձևավորվում է սեփական մշակույթը: Այսառումով արեալն ու իր տերը մեկ հզոր ընդհանրություն են կազմում և առանց մեկի մյուսի գոյությունը զրկվում է իրգլխավոր իմաստից և ժամանակի ընթացքում որպես այդպիսին դադարում է գոյություն ունենալուց: 
Երբ մարդը լքում է իր Հայրենիքն ու հեռանում կամ, որ ավելի վատ է, ապրելով իր Հայրենիքում, այն սկսում է դիտելմիայն որպես բնակության, որպես ապրուստի միջոց հայթհայթելու վայր / դժբախտաբար այսօր մեծամասնորեն մենք հենցայս վիճակում ենք գտնվում/, զուգահեռաբար կորցնում է նաև Հայրենիքի զգացումը, մոռացության է մատնում բոլորճշմարիտ ուղենիշներն ու գաղափարները, մեր պարագայում, նա դադարում է Հայ մարդ լինելուց վերածվելով միարարածի, որն ինքն իրեն հայ է կոչում, հայի անունից անվերջ բարբաջում է նրա մարմնավոր բարեկեցության ունյութական բարգավաճման, հարստության կուտակման, ուրախ ու զվարթ կյանքով ապրելու, ունեցվածքի առատության ևմի շարան նման դադարկ ու անհեթեթ, Հայի, նրա Առաքելության իրականացման խնդիրների հետ որևէ առնչությունչունեցող բաների մասին և արդյունքում վերածվելով ագրեսիվ սպառողի, մայր բնությունը, նրա ընդերքը, երկրի բոլորռեսուրսները սկսում է դիտել որպես հարստություն կուտակելու, միայն սեփական մարմնավոր կարիքներն ու անհագցանկությունները բավարարելու միջոց և վերջ ի վերջո վեր է ածվում մարդկային սիլոսի: 
Ճշմարիտ մարդն, անգամ կորցնելով Հայրենիքը, սակայն, իր մեջ ունենալով և փայփայելով ու պահպանելով մայրՀայրենիքի գաղափարը որպես ինֆորմացիոն համակարգ, նրա հետ առնչվող բոլոր զգացումներն ու պատկերները շատդժվար է կորցնում և անկախ ամեն ինչից, դեռ երկար Հայ է մնում: Ուրիշ բան, որ Հայրենիքից դուրս գտնվողի համար այսպատկերները ժամանակի, արտաքին ազդեցությունների և մի շարք այլ պատճառներով լղոզվում, խամրում և վերջապեսկորչում, գնում են, ինչի հետևանքով Հայը, ժամանակներ անց դադարում է Հայ լինելուց: Մայր Հայրենիքից դուրս գտնվող,սակայն իրապես Հայ մնալու բաղձանքով ապրող մարդիկ, ժամանակ առ ժամանակ, առավելապես ենթագիտակցորեն,քան գիտակցված, վերադառնում են վերալիցքավորվելու, պատկերների խամրածությունը մաքրելու տեխնիկայի լեզվովասած խաթարված ինֆորմացիան վերականգնելու, ռեգեներացնելու համար: Արեալի տերը մնալու, իրենց Հայրենիքովապրելու լավագույն օրինակը մեր սփյուռքի եղբայրերի ու քույրերի մի մեծ մասը կամ հայաստանաբնակ սասունցիները,մշեցիները, վանեցիներն` Արևմտյան Հայաստանից բոլոր տեղահանվածներն են, ովքեր մինչ այժմ էլ մտովի այնտեղ են,չնայած որ Հայաստանում` իրենց “տանն” են, սակայն իրենց հարազատ միկրոհայրենիքից` Էրգրից` սեփական փոքրարեալից, դուրս լինելով հանդերձ միևնույն է սասունցի, մշեցի, վանեցի են, և անգամ նրանց նոր սերունդները, ովքեր չենէլ տեսել Էրգիրը, սակայն հատկապես մշակութային պատկերների, բարբառների, երգ ու պարի, կենցաղայինանցուդարձերի, և այլ` առաջին հայացքից երկրորդային, անկարևոր թվացող պահպանվածքների միջոցով փոքր Հայրենիքիինֆորմացիոն պատկերն իրենց մեջ հստակ ունեն` դարձյալ Էրգրից են: 
Յուրաքանչյուր պետության կազմավորման հիմքում պետք է ընկած լինի պետության առանցքը կազմող,համակարգաստեղծ, այսպես կոչված տիտղոսակիր (титульная) ազգի /ազգերի/, նրա մշակույթի պահպանումը, նրաԱռաքելական խնդիրների լուծմանը նպաստող`խորապես հասկացված, ճշմարիտ ազգային գաղափարների վրա հիմնված,“իր մարդկանց” էությունից բխող և նրանց սեփական ինքնությանը համապասասխանող կյանքով ապրելու համարլավագույն պայմանների ստեղծումն ու ապահովումը, քանզի միայն այս պարագայում է, որ հանրության յուրաքանչյուրանդամ կարող է լավագույնս ինքնադրսևորվել, առավելագույն օգուտ բերել ընդհանուր գործին և անկախ իր գրավածդիրքից և ունեցած սոցիալական վիճակից, հոգեպես բավարարված ու երջանիկ կզգա իրեն, գիտակցելուվ իրգործունեության, իր գոյության կարևորությունը Ազգի Առաքելության իրականացման խնդիրներում: 
Այս առումով չափազանց կարևոր է հասկանալ, թե ինչ դերակատարում պետք է ունենա պետությունը, ինչռազմավարական և մարտավարական խնդիրներ նա պիտի դնի իր առջև, արժեքային գերակայությունների ինչպիսիաստիճանակարգ պիտի սահմանի, զարգացման ինչ ուրույն ուղենիշներ պիտի ընտրի, կառավարման ինչպիսի համակարգպիտի ձևավորի, ինչ կրթական-մշակութային քաղաքականություն պիտի որդեգրի նա, “տիտղոսակիր” ազգի պահպանման,զարգացման, նրա Առաքելական խնդիրների իրագոծմանը նպաստելու առումով: 
Ահա արդեն քսան տարուց ավելի է, որ մենք ազգովի նվիրվել ենք այսպես կոչված պետականաշինության գործին,հասկանալու փորձ անգամ չանելով և չսահմանելով Հայոց պետականություն կոչվածի բուն դերն ու նշանակությունըՀայության, Հայ տեսակի պահպանման, նրա Առաքելական խնդիրների իրագործման տեսանկյունից: Հակառակը, վերըշարադրված գաղափարները համարելով ազգայնամոլության, դատարկաբանության կամ ազգային սնապարծությանդրսևորումներ, /ողջ քաղաքակիրթ աշխարհը վաղուց հրաժարվել է այդ հետադիմական գաղափարներից ասելով/,ժխտելով սեփական Ուղու գոյությունը, մենք, մեր կառավարիչների հետ միասին, գնացինք այս կամ այն երկրայինչափանիշներով քաղաքակիրթ աշխարհին, “հաջողակ” պետություններին ընդօրինակելու ճանապարհով , մեզ համարորպես գերագույն հռչակեցինք մարդու զուտ մարմնավոր կարիքների ապահովմանն ուղղված նյութական արժեքները ևնրանց համապատասխան գաղափարները, հաշվի չառնելով անգամ, որ սրանք մարդկանց միմյանցից հեռացնող,օտարացնող, բոլոր ազգային տրադիցիաները փոշիացնող, ազգը քայքայող գաղափարներ են: Այս տարիների ընթացքում,մենք ձևավորեցինք մի մարդ, որի համար Ազգ, Հայրենիք, Ծննդավայր, Հայրենի օջախ հասկացությունները որակվում ենորպես հետամնացության արտահայտություններ, դառնում են մարդու “առաջընթացը” կասեցնող, “քաղաքակիրթաշխարհի” հետ համընթաց քայլքին խանգարող գաղափարներ: Մեր կառավարիչները, դժբախտաբար, նրանց հետ միասինմեզանից շատերն էլ, բնավ չենք ցանկանում նկատել կամ չնկատելու ենք տալիս, որ այդ նույն քաղաքակիրթ աշխարհի,եվրոպայի ժողովուրդների մեծ մասը, վաղուց բռնած լինելով այդ ուղին`առաջնորդվելով իրենց որպես եվրոպականճշմարիտ արժեքներ հրամցված, սակայն այդ արժեքների նմանակեղծիքները հանդիսացող նրանց քաղաքականացվածշինծու գաղափարներով, վեր են ածվել ընդամենը միայն իրենց մարմնավոր կարիքների բավարարման մասին մտածողարարածների, և այսօր դեգրադացման ու միօրինակացման առջև են կանգնած, որի արդյունքում սեփականհայրենիքներում նրանց ինքնակամ դեմոգրաֆիական համախառնումն ու բաստարդացումը աֆրիկյան ու արաբա- թրքա-հարավարևելաասիական ժողովուրդների հետ, նրանց` որպես Արարչաստեղծ, սեփական Ուղի, Առաքելություն ունեցողտեսակների վերացումն ու անէացումը երկրագնդի երեսից միայն ժամանակի հարց է: 
Եթե մենք շարունակում ենք մեր որդեգրած ընթացքը, ապա մոտ ապագայում նման ճակատագիր նաև մեզ է սպասում,քանզի մենք պետություն ենք շինում, որը, ոչ միայն Հայի, այլ անգամ Արարչաստեղծ մարդու էության հետ որևէառնչություն չունի: Այսօր մենք էլ այդ խեղճ եվրոպացիների նման, եվրոպական արժեքների անվան տակ, որոնք ավելիքան հարազատ ու ընդունելի էին մեզ համար, քանզի դրանք առաջին հերթին մեր ազգային էությունից սերված արժեքներեն և մենք ներսից ենք ծանոթ նրանց, որդեգրեցինք այդ արժեքային համակարգի հետ որևէ առնչություն չունեցող, ավելին`անունով նման, սակայն ըստ էության նրանց հակոտնյան հանդիսացող սուտ, շինծու, մարդու միայն մարմնավորկարիքների, նրա բնազդային ցանկությունների բավարարմանը ծառայող` մարդ մարդուն, մարդ կենդանու վերածողգաղափարները, որտեղ Ազգ, Առաքելություն, սեփական Ուղի և մի շարք նման հասկացությունները`մարդու մոտ մայրՀայրենիք ձևավորող գաղափարներն ու պատկերները օտար ու անընդունելի են: Այսպես, մենք սեփական ինքնության,հոգևոր Հայրենիքի կորստյան հաշվին, անհասկանալի ինչ որ պետություն ենք կառուցում, “միջորկը” սպառելով` “կեղևն”ենք պարարտացնում: Մենք հազար տարու չափ պետականություն չենք ունեցել, ազգովի ապրել ենք օտարի լծի դաժանպայմաններում, սակայն ապրելով մեր իսկ արեալում երբեք չենք կորցրել մայր Հայրենիքի զգացողությունը, սիրել ուփայփայել ենք, անընդհատ ներդաշնակ հաղորդակցության մեջ ենք եղել նրա հետ և արդյունքում`միշտ Հայ ենք մնացել:Այսօր կատարվում է ճիշտ հակառակը: Մեր կառուցած պետությունը, իր որդեգրած արժեքային համակարգով,ազգապահպան, հոգևոր-մշակութային, ճշմարիտ կրթական-դաստիարակչական քաղաքականությունների բացակայությանհետևանքով նպաստում է հոգևոր Հայրենիքից, սեփական ինքնությունից , ինքներս մեզանից մեր օտարմանը` Հայ տեսակիվերացմանը: Մտածենք այս մասին…
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել