Երբ հանդիպեցինք ես և մայրամուտը, ես ունեի բազում հարցեր նրան: Այդ օրն արևը շատ էր ինձ նման, նա իջնում էր դանդա՜ղ, ասես թաքնվում էր ամենքից: Այդ օրը ես էլ թաքնվել էի բոլորից ու շրջում էի իմ մտքերում, երբ մի ծերունի մոտեցավ ինձ և ասաց.
- Բարև, տղաս:
Մի քիչ զարմացած, բայց ես էլ բարևեցի:
- Ի՞նչ ես կորցրել այստեղ, ի՞նչ ես փնտրում,–հարցրեց ծերունին։
- Չէ, ոչինչ չեմ կորցրել, այդ արևն իր հեռանալով ստիպեց գալ ու տեսնել, թե որտե՞ղ է նա թաքնվում ամե՜ն օր, սակայն նա ինձանից շուտ է հասնում այնտեղ: Չեմ հասցնում նրա հետևից, չեմ կարողանում հասկանալ նրան: Իսկ այսօր ցանկացա ուղղակի հետևել նրան, լու՜ռ կագնած հետևել, թե ու՞ր կգնա նա: Ու գիտես, ծերուկ, նա շատ է ինձ նման։ Նա կա այնքան ժամանակ, քանի դեռ ոչ ոք չի նկատում նրան և հեռանում է այն ժամանակ, երբ շատերը նրա կարիքն ունեն:
- Ասածդ ի՞նչ է նշանակում, տղաս:
- Է՜հ ծերուկ ջան, մի՞թե, երբ արև է, դու նկատում ես նրան, մի՞թե նրան չես կարոտում, երբ ցուրտ է, երբ մրսում ես, նկատում ես նրան միայն, երբ նրա կարքին ունես: Միգուցե նա հեռանում է, որ հիշե՞նք նրա մասին: Սակայն, ծերուկ, մի հարց էլ ես քեզ ունեմ:
- Դե ասա, տղաս:
- Այ, եթե դու արև լինեիր, դու՞ էլ կգնայիր:
Ծերուկը ձեռքը դրեց ուսիս և պատասխանեց.
- Գուցե արևը գնում է, որ նրան հիշեն նրանք, ովքեր մրսում են, գուցե արևը գնում է, որ թաքուն տեսնի, թե ո՞վ է իրեն հիշում: Դու էլ գնա, տղաս, գնա նրանց կյանքից, ով թանկ է քեզ համար, գնա նրանց կյանքից, ում տալիս ես կյանքդ, բայց փոխադարձ ոչինչ չես ստանում, մեջքով կանգնիր բոլորին, և բոլորը կհիշեն քեզ:
(Զրույց ծերուկի հետ)
