Արցախի ու Ղրիմի միջև ինքներս համեմատություններ ենք անցկացնում աշխարհով մեկ: Վատ, թե լավ, արդար, թե ոչ արդար աշխարհի համար նույնացնում ենք այդ երկու՝ իրար հետ կապ չունեցող խնդիրը՝ հույս ունենալով, որ գոնե հյուսիսային արջը իր շահերի համար ինչ-որ կերպ կճանաչի մեր կողմից չճանաչված մեր հայրենիքը` Արցախը: Բայց դա կարևոր չէ, չէ՞: Կարևորը մինչև ականջների ծայրը ռուսների ոռը մտնելն է: Այն ռուսի, որը տվեց Արցախը թուրքին, հետո հայերի ջարդեր հրահրեց ու պատերազմ, հիմա էլ արի ու տես օգնում է` իրա սարքած արյան մեջ մեզ օգնում է: Ուշքներս գնում ա ռուսների համար, ռուսերեն խոսանք, պատմենք, թե որքան նվաստ ու խեղճ ենք մենք, ոնց են 15 թվին մեզ կոտորել: Ոնց ենք մենք մեր անցավորներին հարգում, սիրում ... !
Գոռում ես, բացատրում ես՝ ինչն է սխալ, ինչ հետևանքներ կարող են լինել, նայում են դեմքիդ, սկսում են Ամերիկան քննադատել ու Եվրոպային. իրանց կաշառակեր, աղքատ, Էշ....ղ լինելով հանդերձ՝ արվամոլությունից խոսալ... Լավ է...
Զզվում եմ սեփական, նույնիսկ ամենաթույլ ու փոքր հայրենիքը ռուս կամ որևէ այլ թագավորի ոտքերի տակ դնողներից: Դավաճանություն է դա, սեփական ինքնություն չունենալ:
