 |
|
Երևանի նախկին փոխոստիկանապետ |
Այո՛, մենք հաղթեցինք, հաղթեցինք մեր միասնականությամբ, մեր վարպետությամբ, հաղթեցինք բարոյապես…Հաղթեցինք Եվրոպայի ուժեղագույն թիմերին, նրանց խաղադաշտում, ցուցադրեցինք բարձրակարգ ֆուտբոլ, հավասար խաղացինք Աշխարհի չեմպիոնի հետ, նրա դաշտում…Իտալիայի հավաքականի գլխավոր մարզիչին ստիպեցինք ամբողջ խաղի ընթացքում մնալ ոտքի վրա, հուզվել, ապրումներ ունենալ, ստիպված խաղադաշտ մտցնել վնասվածքից բուժվող Բալոտելիին…
Ամբողջ Աշխարհին ցույց տվեցինք, որ ունենք կուռ, միասնական թիմ, տաղանդավոր մարզիչ, հիանալի ֆուտբոլիստներ՝ հանձինս Մխիթարյանի, Մովսիսյանի, Բերեզովսկու, Օզբիլիսի:
Սակայն մի տհաճ, գուցե ոչ արժանավայել երևույթի մասին եմ ուզում խոսել, որը բոլորիս խնդիրն է, բոլորս պետք սկսենք աստիճանաբար ավանդույթ ձևավորել մեզանում: Երբ նայում ես, թե եվրոպական երկրներում ինչպես է ամբողջ մարզադաշտը մեծ ոգևորությամբ, պաթոսով, ոտքի կանգնած, ձեռքները կրծքին երգում իրենց երկրի հիմնը, ուղղակի նախանձում ես ու զարմանում մեր անկազմակերպվածության վրա…Այդպես էլ մեր ֆուտբոլիստները, մեր ֆուտբոլասերները, մեր մարզիկներն առհասարակ չսովորեցին մեր հիմնի բառերը, էլ չեմ խոսում այն եռանդով, պաթոսով, հպարտությամբ, ոգևորված երգելու մասին:
Հիցմունքով էի նայում իտալացի ֆուտբոլիստների, ֆուտբոլասերների օրհներգի ոգևորությամբ կատարումը…Ամբողջ մարզադաշտը երգում էր, երգում էր ինքնամոռաց ու հպարտության զգացումով…
Նման լավ բաներն է պետք ընդօրինակել անպայման…
