Ականջդ կանչի Աքսել Բակունց...կարդալով <Մեծ Ծովակալի> նամակը առ Ռուսյո արքայից արքային, Աքսել, սիրելիս, քո հայտնի պատմվածքը հիշեցի ու մեկ էլ, կամաակամա, մտաբերեցի անցած դարի 88-90-ականները, երբ ԽՍՀՄ Գերագույն խորհդի հայազգի պատգամավորները Կլեմլի պալատների կուլիսներում, Ղարաբաղը Հայաստանին միավորումը... աղարսում էին... Ղարաբաղը թուրքերին նվիրած կոմունիստ ջոջերից՝ գրելով մեկ ԿԱՄԱԶ աղերսագրեր...
Ի?նչ ստացան: Երկու մատի կոմբինացա...
Հարցը 92-94 թթ. լուծեցին մեր ֆիդայի տղերքն ու ժողովուրդը: Ընդ որում, չստացվեց <ռուսաց թագավորի> նամակագրողների ցանկությամբ, առավել ևս, <սցենարներով>, առավել ևս , 91-ին ամեն ինչ ընթացավ Գուլիստանի պայմագրին ոգուն ընդդեմ, առավել ևս Ղարաբաղը այնպիսի թափով անկախացավ, որ ռուսաց ցարին նամակ գրողներից շատերը ձեռք բերեցին սրտի հիվանդություն...
