Կարելի՞ է անտեսել հանցագործությունը լռությամբ

«Էթնիկ զտումները այլևս հեռավոր սարսափ չեն։ Դրանք տեղի են ունենում հենց մեր աչքի առաջ»։

Այս հայտարարությունը ճիշտ է, սակայն առանց հստակ մատնանշելու՝ որտե՞ղ, ե՞րբ և ո՞վ է իրականացրել այդ հանցանքը, այն մնում է անավարտ և չի դառնում պատասխանատվության կոչ։

Երբ Արցախում հայությունն ապրել է իր պատմության ամենադաժան էթնիկ զտումը, Հայաստանի արտաքին քաղաքական ղեկավարությունը, խուսափելով հստակ մատնանշել մեղավորներին, դրսևորում է քաղաքական կամքի և պատասխանատվության բացակայություն։

Չհստակեցնելը հավասար է լռելուն, իսկ լռությունը նշանակում է չտեսնել, չարձանագրել և, ի վերջո, չդատապարտել:

Եզրահանգում

Միևնույնն է մեղավորները հայտնի են, փաստերն առկա են, հանցանքը ապացուցված է։

Սակայն երբ պետությունը չի փորձում կամ համարձակվում հստակ ասել, թե ով է մեղավոր, դա ցույց է տալիս, որ քաղաքական շահերն ու հաշվարկներն ավելի կարևոր են, քան արդարությունն ու բարոյականությունը։

Դա էլ իր հերթին վկայում է պետական համակարգի խորը բարոյական ճգնաժամի մասին: