Գովաբանելով սեփական «կրթարշավը»՝ Աննան օրերս մի ստատուս էր երկնել՝ փորձելով է՛լ ավելի այլասերել ազգաբնակչությանը. հստակեցրել է, թե որն է իր առաքելությունն ու կրթարշավի հիմնական նպատակը. «…Իսկ գաղափարը մեկն է՝ բոլորս պետք է մշտապես կասկածենք մեր իմացածին…»: Աննան, սակայն, սրանով չի սահմանափակվել ու հասկացրել է, որ նոր բառ է սովորել՝ «իդիլիա»: Քննադատելով սեփական քննադատներին՝ Աննան, մասնավորապես, նրանց համարել է սեփական իդիլիական տգիտության հետ միայնակ մնացածներ:

«Իդիլիա» եզրը մեկնաբանվում է որպես հովվերգություն՝ բանաստեղծական ժանր, որին բնորոշ է հովվական և ընդհանրապես գյուղական խաղաղ կյանքի իդեալականացումը՝ նրա ներքին հակասությունների սքողումով: Երկորդ իմաստն էլ անխռով անդորրն է: Այսպիսով՝ Աննան նորմալ մարդկանց հռչակել է յուրատեսակ «գեղցիներ», որոնք չեն ցանկանում նոր բան սովորել:

Ո՞վ է հուշել Աննային, որ նման բառ կա մարդկային բառամթերքում, ու որ այն կիրառելու միջոցով կարելի է իբր ավելի խելացի երևալ կամ համոզել: Ղռերից կառավարական դաչաներ ներթափանցած այս փիսոն, չկարողանալով մարդկանց պարզ տեքստով հայհոյել, սեփական բացասական զգացմունքները քողարկում է շատերի համար անհասկանալի ինչ-որ եզրույթներով՝ չհասկանալով, որ է՛լ ավելի ծիծաղելի ու ծաղրելի է դառնում՝ ավելի ու ավելի սեփական կրթարշավը վարկաբեկելով:

Այսօր միայն մեկ հարցի շուրջ կարող է Աննան կասկածել՝ իր ու ամուսնու ճակատագրի. իշխանությունը կորցնելուց հետո պատի տակ գնդակահարվելո՞ւ են, թե՞ բերդում փտելու, ու ոչ մի իդիլիա չի փրկելու…
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել