Իր լկտի պահվածքով հանրահռչակված ՔՊ-ական բառիգ Հովհաննիսյան Արթուրը, մեղադրելով ՀՅԴ-ին Արցախը լուծարելու համար, հայտարարել է, թե Պրահայում որևէ մեկը որևէ բան չի ճանաչել որևէ բանի կազմում, իսկ իրենց հասցեին հնչող մեղադրանքները դիվանագիտական փոքրիկ հնարքներ են ընդամենը: Միաժամանակ բառիգը ընդդիմությանը մեղադրել է Արցախի ղեկավարությանը ադբեջանցիների հետ բանակցել արգելելու համար՝ պնդելով, թե դրա հետանքով է, որ Արցախն արժանացավ նման ճակատագրի:
Բառիգը Հ1-ի եթերում փորձել է Նիկոլի առաջ սեփական գոյության իմաստը փաստել՝ չհասկանալով, որ նման ճամարտակություններով հաջողությամբ թաղում է իր քաղաքական թիմի վարկանիշը՝ Նիկոլին շանս չթողնելով:
Հարց՝ եթե որևէ մեկը որևէ բան որևէ բանի կազմում չի ճանաչել Պրահայում, ինչո՞ւ են ՔՊ-ականներն ու Նիկոլն արդարանում, թե առաջինը Արցախը Ադրբեջաբի կազմում ճանաչել են «ամենանախկին» իշխանությունները Ալմա-Աթայում: Եթե շեշտվում է առաջինը հգանգամանքը, ապա նշանակում է՝ կա նաև երկրորդը, բայց իրականությունն այն է, որ նույնիսկ «ամենանախկինները» նման բան չեն արել. հռչակագիրը վավերացվել է շատ կոնկրետ վերապահումներով: Մինչդեռ Նիկոլն առանց վերապահումների է ստորագրել՝ Արևմուտքի բաբեությանը տրվելով: Սա՝ մեկ: Երկրորդ՝ Արցախի իշխանություններին մեղադրել Իլհամի վասալների հետ չբանակցելու համար կարող է միայն անբարո մեկը. այդ բանակցությունների ու Ադրբեջանի առաջարկների ընդունման դեպքում արցախցիները փաստացի դառնալու էին ադրբեջանցիներ՝ ստանալով ադրբեջանական անձնագրեր ու չունենալով որևէ ինքնավարություն: Իսկ չէին ունենալու, քանի որ այդ հարցն այլևս դարձել էր Ադրբեջանի ներքին գործը: Պարզ է, չէ՞, պատճառահետևանքային այն շղթան,որը հանգեցրեց ներկայիս իրավիճակին:
Բառիգն էլ, իհարկե, սա շատ լավ գիտակցում է, բայց քանի որ էությամբ բառիգ է, ճշմարտությունը տրորում է, որ պատգամավորական մանդատից չզրկվի կամ էլ բանտում չհայտնվի:
