Ի պատասխան հարցին՝ ինչո՞ւ է Հայաստանն այժմ պակաս ինքնավստահ, քան նախկինում, ինչպե՞ս ստացվեց, որ հենց այսպես ստացվեց, Սյամոն վերհիշել է արցախյան առաջին պատերազմն ու այն, թե ինչպես էին չինովնիկները լուրջ դեմքով խորհում այն մասին, թե ինչ են մեր մասին մտածում դրսում հենց այն պահին, երբ մենք պարտվում էինք: «Դա գալիս ա պարտությունից, երբ որ չես ուզում՝ պատասխանագտվութուն վերցնես, չես ուզում՝ հասկանաս, որ դու ես որոշողը. քո ճակատագիրրը քո ձեռքում ա»,-յուր վերդիկտն է կայացրել բունկերային վավելասը:
Սյամոն, իհարկե, ճիշտ է ասել. 2020-ի պատերազմում կրած մեր պարտությունը, որը երբեք չէր լինի, եթե չլիներ Նիկոլ-Իլհամ զույգի դավադրությունը, կոտրեց Հայաստանի ողնաշարը, ջնջեց հայ ժողովրդի պատիվն ու 21-րդ դարում մեզ կանգնեցրեց նոր 1915-ի շեմին: Հարց՝ իսկ Սյամոն իրեն պատասխանատու չի՞ համարում կրած պարտության համար՝ հաշվի առնելով այն պաշտոնը, որ նա զբաղեցնում էր Արցախում պատերազմի ժամանակ: Իսկ բունկերային կայֆերի համար ո՞վ պետք է պատասխանտվություն կրի, միայն Աննա՞ն, բայց չէ՞ որ բողկը նա Սյամոյի հետ միասին է կծել…
Պատասխանատվությունից խոսում է մի մարդ, որն անպատասխանատվության, ծերունական մարազմի ու օնանիզմի տիպիկ օրինակ է, որի պատճառով է նաև, որ ո՛չ Արցախ կա, ո՛չ էլ, ըստ էության, Հայաստան: Լա՛վ,այսքան ցինիզմ որտեղի՞ց այս մարդուն:
