Ապրիլյանը ուժեղ երկրի արժանապատիվ կռիվ էր, որի ժամանակ մենք չունեցանք ոչ մի դեզերտիր ու ոչ մի գերի հանձնված, որովհետև պետություն էինք ու «ՉՄՈ» չէինք

Այսօր ապրիլյան քառօրյա պատերազմի, մեր վերջին հաղթանակած կռվի, 8-րդ տարելիցն է։ Էն կռվի, որից հետո Հեյդարի զավակը չերեզ Պուտին խնդրեց դադարեցնել պատերազմը։ Էն կռվի, որից հետո Ալիեւը հավաքեց իր ռազմա-քաղաքական էլիտան ու խոստովանեց, որ միջազգային հանրությունն իրեն ստիպում է ճանաչել Արցախի անկախությունը։

8 տարի առաջ էս օրերին, ընդդիմադիր Նիկոլն ու ԱՄՆ դեսպանատան պահակի հետ քաղաքական կոնսուլտացիաներ անցկացնող որոշ ուժեր 400 հեկտարը սարքել էին պատմական կորուսյալ հայրենիքի հարց եւ մեցցո-սոպրանոյով միալար ղժժում էին։

Եւ նույն Նիկոլը, ով էդ օրերին ընդամենը մորուքով չէր, ԱԺ ամբիոնից հոմերոսյան ճառ էր ասում Ադրբեջանի հետ ցանկացած փոխզիջման անթույլատրելիության մասին։

Էդ արդեն 8 տարի հետո նա ոչ միայն Արցախը պիտի ճանաչեր լեգիտիմ Ադրբեջան, այլ նաեւ ՀՀ տարածքները, Ալիեւի սրտի ուզած դեմարկացիայով, մեծ հավեսով տար թուրքին։

Ու սրանք, թավշյա էս կուտոկը, արդեն 44-օրյային, իրենց ֆրոյդյան բարդյույթներին հագուրդ տալու համար, «Լելե Թեփե» ավանտյուրան կազմակերպեցին եւ հարյուրավոր տղաներ զոհեցին։

Ապրիլյան պատերազմի ռազմական-քաղաքական-դիվանագիտական հաղթանակը, Համլետի հոր ուրվականի նման, էդպես էլ հանգիստ չտվեց Արցախ հանձնած էս իշխանությանն ու «արցախատուները» դեռ շարունակում են տարբեր ծակերից ծկլթալ։

Ապրիլյանը ուժեղ երկրի արժանապատիվ կռիվ էր, որի ժամանակ մենք չունեցանք ոչ մի դեզերտիր ու ոչ մի գերի հանձնված։

Որովհետեւ պետություն էինք ու «ՉՄՈ» չէինք։