Միայն այս խոսքերը բավարար կլինեն, որպեսզի ցանկացած նորմալ հայ միանգամից հասկանա, թե ինչ է իրենից ներկայացնում Նիկոլ անունով 50-ին մոտ այս տղամարդը: Նիկոլի համար «թուրք»-ը ոչ թե հայհոյանք է, այլ՝ օրհնանք: Ընդ որում՝ ողբերգությունն այն է, որ այդպես է եղել Նիկոլի ողջ կյանքի ընթացքում՝ մանկապատանեկան տարիքից սկսած:
Բայց հարց է առաջանում՝ երբ Նիկոլը նման բաներ է հայտարարում՝ համարձակորեն ի ցույց դնելով իր էությունը թուրքերի ձեռամբ ցեղասպանության ենթարկված ժողովրդին, ի՞նչ նպատակ է հետապնդում, սեփական անձի հանդեպ ավելորդ ատելություն ու հակակրա՞նք է գրգռում, փորձում է նման կերպ հաղթահարել հեգեբանական կոմպլեքսնե՞րը, թե՞ իրականում նրա հայտարարությունների հասցեատերը ոչ թե հայն է, այլ իր տերերը: Երևի ուզում է վստահեցնել նրանց, որ հենց ինքն է այն միակը, որ կարող է դառնալ կամուրջ հայի ու թուրքի միջև, ուստի պետք չէ քաղաքական այլընտրանք փնտրել:
Թուրքերին Հայաստան բերելու հարցում, անկակսած, Նիկոլը չի կարող ունենալ մրցակիցներ: Թերևս նրա հետ միայն ասենք Դավոյան Արփոն ու Կարապետան Մարիշն ընդունակ կլինեն համեմատվել:
Թուրքը պոզով-պոչո՞վ է լինում…
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/yerevantimes9/342
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
