Ընդդիմադիր դաշտի առանցքային խաղացողները՝ խորհրդարանական ընդդիմադիր ուժերը, տեւական ժամանակ է՝ հրաժարվել են փողոցային պայքարից եւ իրենց քննադատներին պարբերաբար կոչ են անում․ դժգո՞հ եք` դուք գրավեք փողոցը: Նրանց քննադատողներն էլ, սակայն, անող չեն` միայն խոսող են, եւ պայքարի հրապարակներն ու փողոցները լրացնող չկա: Իհարկե, Ազատության հրապարակում վերջերս կենդանի շունչ հայտնվեց` արտախորհրդարանական «Միասին» շարժումը փորձեց հանրահավաքներ անել, եւ որքան էլ դեռ մարդիկ ակտիվ չեն արձագանքում, բայց նկատելի է, որ հանրությունը պայքարի պահանջ ունի եւ պատրաստ է ոտքի կանգնել ընդդեմ իշխանությունների։ «Միասին» շարժման նախաձեռնողները, հիշեցնենք, ՀՀ նախկին վարչապետ Հրանտ Բագրատյանն ու Դեմկուսի ղեկավար Արամ Սարգսյանն են։ Չնայած հանրահավաք կազմակերպելու համար նրանք մեծ աշխատանք չեն տանում` մարդկանց իրազեկելու, մոբիլիզացնելու համար, եւ առանձնապես շատ համակիրներ չունեն, բայց բավական բազմամարդ երկու հավաք են անցկացրել։
Ընդդիմադիր դաշտում թեթեւակի աշխուժությունը, սակայն, կարելի ասել, փոթորիկ է բարձրացրել իշխանական շարքերում: Նրանք դեռ չծնված պայքարն ուզում են տեղավորել պրոռուսական դաշտում եւ Կրեմլի մատն են տեսնում սրանում, որ հակառուսական ուժերին ակտիվացնեն եւ հանրության` հակառուսական տրամադրված հատվածին հանեն նրանց դեմ: Նրանց քարոզչամիջոցներն ամեն ինչ անում են, որ համոզեն մարդկանց, թե պայքարողներին Ռուսաստանից են կառավարում, եւ առաջիկայում Կրեմլի հովանու ներքո նոր ընդդիմադիր ճակատ է գործելու, որտեղ ներգրավված կլինեն «Միասին» շարժումը եւ մյուս պրոռուսական քաղաքական ուժերը, որոնց թվում են ԱԱԾ նախկին տնօրեն Արթուր Վանեցյանի, պաշտպանության նախկին նախարար Արշակ Կարապետյանի նախաձեռնած շարժումն ու կուսակցությունը։
Դեմկուսի ղեկավար Արամ Սարգսյանը պատրաստ է պատասխան տալ բոլոր այն մարդկանց, ովքեր գեթ մեկ քայլ կմատնանշեն, որն ինքն արել է ՀՀ շահի եւ պետության դեմ։ Նա ծիծաղելի է որակում իշխանական պրոպագանդիստական թեզերը։ «Եթե ՀՀ իշխանության գլուխ կանգնածները լինեին հայանպաստ քաղաքականություն վարող, ազգային պետականությունն ապահովող, մեր ազգային արժեքները հարգող մարդիկ, որեւէ մեկը ներսում չէր կարող հրահրել շարժում, որովհետեւ ժողովուրդը չէր պաշտպանի այդ շարժումը»,- ասում է նա ու հիշեցնում, որ երկար տարիներ Նիկոլ Փաշինյանն էլ, լինելով ընդդիմադիր, պայքարել է իշխանությունների դեմ, սա է դասական քաղաքականությունը:
«Ինքն ո՞ւմ հովանու ներքո էր պայքարում, եթե այդ տրամաբանությամբ ենք շարժվում, իրեն է՞լ էին հովանավորում»,- հռետորական հարցադրում է անում Արամ Գասպարիչն ու պատասխանում` ով-ով, բայց Նիկոլ Փաշինյանն ուրիշներին մեղադրելու իրավունք չունի․ «Ինքն այսօր կատարում է Արեւմուտքի գաղտնի ծառայությունների ղեկավարների ցուցումները, ուստի որեւէ մեկին մեղադրելու իրավունք չունի։ Եթե ես սխալվում եմ, թող ինքը հանդես գա, հերքի, ներկայացնի՝ ի՞նչ էր քննարկում Ռիչարդ Մուրի հետ։ Ու այս քաղաքականությունը վարողն ուրիշներին մեղադրում է, թե սրա-նրա շահե՞րն ենք պաշտպանում։ Մենք մեր ազգային շահերն ենք պաշտպանում, մենք ռեալիստ քաղաքական ուժ ենք, որը հասկանում է՝ ուր է տանում այս անձը մեզ։ Ժողովուրդն էլ հասկացել է, որ սա հակազգային, հակապետական ուժ է, ու սրանով է պայմանավորված: Թե չէ՝ ո՛չ Արամ Սարգսյանը, ո՛չ Հրանտ Բագրատյանը, ոչ մեկը չէր կարող ժողովրդին համոզել` դուրս գալ պայքարի»։ Արամ Սարգսյանի համոզմամբ՝ իշխանություններն ընդդիմադիրների դեմ արշավով ցույց են տալիս իրենց վախերը․ «Փորձ են անում խանգարել մեզ, եկել են՝ սատանի մայլում քյանդրբազություն են անում։ Չի լինելու, չեն կարողանալու, լինելու է այն, ինչ մենք կարող ենք եւ կանենք որպես ազգային ուժ»։
ԲՀԿ-ական Արման Աբովյանը, ում իշխանական քարոզչամեքենան եւս ռուսական ազդեցության գործիչ է անվանում, հիմարություն է որակում այն տեսակետը, թե ՀՀ ընդդիմադիրները գործում են ռուսական հովանավորչությամբ․ «Իրեն հարգող որեւէ ուժ թույլ չի տա, որ արտաքին ուժերը միջամտեն հայկական ներքաղաքական կյանքում։ Սա լրիվ համապատասխանում է թուրք-ադրբեջանական նարատիվներին, համաձայն որի՝ ՌԴ-ի եւ առհասարակ Արեւելքի՝ Իրանի հետ հարաբերությունները խզելը կամ վատթարացումն ինչ-որ գին է, որ Հայաստանը գնա իբր Արեւմուտք, Եվրոպա։ Բայց պետք է հասկանալ, որ այն լկտի, անբարոյական քարոզչությունը, որ տանում են ազգաբնակչության մեջ, հետեւյալ նարատիվն ունի՝ ով պաշտպանում է իշխանությանը, թուրք-ադրբեջանական նարատիվը` իբր արեւմտամետ է, իսկ ովքեր դեմ են, որ Հայաստանը քանդվի, ուզում են, որ երկիր մնա՝ անկախ եւ ինքնիշխան, իրենք ռուսական շահն են սպասարկում: Լկտի սուտ է, բայց դա հասկանալի է։ Այո, խնդիր կա՝ հայկական գործոնը չեզոքացնել, դրա համար ամենաանբարոյական տարբերակն են ընտրել»։
Ստացվում է՝ հակառուսականությունն այնքան մեծ չափաբաժին ունի հայ հանրության մեջ, որ դա քարոզչական գործիք է դառնում։ «Ես չէի ասի՝ հակառուսականություն, ես իրենց քաղաքականությունը կանվանեի հակահայկականություն, որովհետեւ փորձել Հայաստանին միայնակ թողնել Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի դեմ եւ թշնամանք առաջացնել աշխարհի ամենահզոր գերտերություններից մեկի՝ Ռուսաստանի հետ, ուղղակի չի բխում ՀՀ շահերից, մնացածն ընդամենը տեխնիկական գործընթաց է»։
Դիտարկմանը, որ ՀՀ ընդդիմությունը, այդուհանդերձ, վերջին շրջանում ակտիվ չէր, չնայած Արցախն ամբողջությամբ կորցրինք, եւ ակտիվության նշաններ երեւացին միայն այն բանից հետո, երբ իշխանությունը բացահայտորեն գնաց ՌԴ-ի հետ առճակատման, Աբովյանն արձագանքեց, որ ուղղակի դանակը ոսկորին է հասել, եւ ՀՀ իշխանություններն այլեւս Հայաստանի պետականության հարցն են աճուրդի դրել։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
