Տպավորություն է, որ՝ «ով բերեց Նիկոլին» բոզբաշը հենց նիկոլական խոհանոցում է եփվում

Վերջին շրջանում բացում ես ծորակը, միացնում ես կիպիտիլնիկը եւ նույն ժամկետնանց ու բորբոսնած հարցն է՝ «ո՞վ բերեց Նիկոլին»։

Անկեղծ, ինձ թվում էր, թե նման հարցադրման գուրուները մի քիչ պարապ են, մի քիչ դավադրությունների տեսության մոդերատոր ու լիքը ապոլիտիկ։ Որովհետեւ «ո՞վ բերեց Նիկոլին» հարցը ունի շատ պարզ պատասխան, ի տարբերություն, օրինակ՝ «որտեղի՞ց օրացույց հորինող ը գիտեր, թե այդ օրը ո՞ր օրն է» հարցը, որը ну, չունի պատասխան։

Եւ այսպես, Նիկոլին բերել եմ ես՝ Նաիրա Վահանի Զոհրաբյանս, ով իր նման եւս 44 պատգամավորի հետ 2018-ին, խորհրդարանում, Նիկոլին առաջադրել է վարչապետի թեկնածու եւ քվեարկել նրա օգիտին։

Որովհետեւ որեւէ այլ տարբերակով Նիկոլը վարչապետ չէր կարող դառնալ։ ՈՉ ՄԻ ԿԵՐՊ։

Նիկոլին բերել են այն տասնյակ հազարավոր, իսկ եղել են օրեր՝ հարյուր հազարից ավելի քաղաքացիները, ովքեր փողոցում, մայթերում, դալաններում, կռիշներում Նիկոլ էին բերում ու որոնց խրոխտ շարքերում ես տեսել եմ պերոսնաժների, ովքեր այսօր Դոստոեւսկու իշխան Միշկինի հայացքով, օրը քսան անգամ, «ո՞վ բերեց Նիկոլին» մանտրան են արտասանում։

Նիկոլին բերել են այն տղաներից շատերը, ովքեր Օպելների վրա բարձրացած, քաղաքներ ու գյուղեր էին պարալիզացնում, իսկ հիմա հանգչում են Եռաբլուրում։

Ու, եթե շատ անկեղծ, շատ քիչ մարդ է եղել, որ էդ ժամանակ Նիկոլ չի բերել։

Եւ, ամոթ է։ Էս քաղաքական հավկուրությունն ու էժան տրագիկոմեդիան թարգեք։ Չեմ զարմանա, որ վաղն էլ Արարատ Միրզոյանն ու Ռուբեն Ռուբինյանը հայկական նյուրընբերգում, որը անպայման լինելու է, հարցնեն՝ «բա ո՞վ բերեց Նիկոլին»։

Ես առաջարկ ունեմ՝ էս էժան թեման թարգելու համար եկեք քրեական գործ հարուցեք այն 45 պատգամավորիս հանդեպ, ովքեր իրենց քվեարկությամբ բերել են Նիկոլին ու էս թեման փակեք։ Որովհետեւ, տպավորություն է, որ՝ «ով բերեց Նիկոլին» բոզբաշը հենց նիկոլական խոհանոցում է եփրում։

Ու հեչ չեմ զարմանա, որ մի սիրուն օր էլ Նիկոլն ինքը հարցնի՝ «всё-таки, ո՞վ բերեց Նիկոլին»։

Ամոթ է։