Գաղտիք չէ, թե որն է Սյամոյի քարոզչական կռվաններից մեկը: Նա և իր քարոզիչները պահը բաց չեն թողնում՝ պնդելու, թե եթե Սյամոն բանակցեր,ապա Ադրբեջանը կհամաձայներ Արցախին ինքնավարություն տալ: Մեկ անգամ չէ, որ հերքվել է այս ցնդաբանությունը տարբեր փաստարկներով,ս ակայն այդ փաստարկների շարքում չափազանց կարևոր է այն մի իրողությունը, որը Սյամոն էշի համառությամբ հաշվի չի առնում:

Պետք է հասկանալ, թե ինչ է ասել Ադրբեջան պատմական այս ժամանակահատվածում՝ շրջափուլ, երբ Հայաստանում գերիշխում են ՔՊ-ական ոչինչները: Ադրբեջանը մի երկիր է,որն ուզում է հայերից ստանալ ամեն ինչ ու միանգամից. «Զագեզուրի միջացնքից»՝ Կրիվոյ Բաքվի նշանակության տակ է. Մեղրին ու Սևանը Իլհամը հռչակում է՝ ադրբեջանցիների պատմական հայրենիք ու չի թաքցնում Հայաստանի ամբողջ տարածքի հանդեպ իր հավակնությունները: Հարց՝ արդյոք Երևանը «Արևմտյան Ադրբեջանի» մայրաքաղաք հռչակող երկիրը հանուն Սյամոյի թրաշած բեղերի պատրաստ էր փոխել իր բնույթը: Բանն այն է, որ որպեսզի Ադրբեջանը համաձայն էր սեփական տարածքում հայկական ինքնավարության գոյությանը, այդ պետությունը պետք է իր ներսում փոխեր ամեն ինչ՝ սեփական բնակչությանը հրամցնող պրոպագանդայից՝ Սահմանադրություն: Իսկ Բաքուն, բնականաբար, չէր կարող հանուն Սյամոյի սեփական հիմքերը խարխլել, քանզի այն ստեղծված է հակահայկականության հիմքի վրա. դժվար է հայերին սիրող Բաքու պատկերացնել:

Հետևություն՝ Սյամոն կրկնակի ստորություն է արել՝ անիմաստ, անիրականանալի հույսեր ներշնչելով միամիտներին, պնդելով, թե ունակ է անիրականանալին ի կատար ածել:

Ուրախալին ուղղակի այն է, որ նրա «մուտիտներին» հավատացողներ չեն գտնվել:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել