Լսել եք երևի «ո՛չ ինձ, ո՛չ քեզ» հայտնի սկզբունքի մասին: Այս սկզբունքը հատկապես հոգեհարազատ է Սյամոյին. Արցախի հետ տեղի ունեցածի համար նրա սիրտը ցավ չի զգում այն պարզ պատճառով, որ նրան, փաստորեն, այդպես էլ չհաջողվեց Արցխում իշխանություն վերցնել՝չնայած նա ինքն իրեն համարում էր հաղթանակի գլխավոր կերտողը: Ընդ որում՝ խոսքը միայն վերջին տարիների մասին չէ, այլ առհասարակ անկախությունից ի վեր կատարվողի, երբ պարզ դարձավ, որ Սյամոյի ներկայությամբ անհնար է լինելու դե ֆակտո անկախ Արցախի կյանքը նորմալ կազմակերպել, և որ սյամոյատիպ տեռորիստները չեն կարող խաղաղ կյանքի բաղկացուցիչ լինել կամ առավել ևս իշխանություն ներկայացնել:
Նիկոլի հետ դաշինքը Սյամոյի համար անձնական վրեժի հարց էր նաև, իսկ հիմա, երբ Արցախն այլևս չկա, Սյամոյի ներաշխարհն ուղղակի տռփանք է ապրում այնքան, որ նույնիսկ կունիլինգուսից Սյամոյի ստացած հաճույքը ոչինչ է դրա դիմաց:
Մորթապաշտների համար հայրնեիք չկա, մոր ու հոր գերեզման չկա, չկա ոչինչ …
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
