Հարցին՝ ձեզ համար ակնհայտ չէ՞, որ ադրբեջանցիներին նույնիսկ բարևելն է անհնար կամ վստահություն ակնկալելը, Սյամոն հայտարարել է, որ հնարավոր է համարում նրանց հետ լեզու գտնելն ու փոխվստահելի մթնոլորտի ստեղծումը: «Երբ որ կհամոզվենք, որ հնարավոր չի, հո գիժ չե՞նք, կասենք՝ հնարավոր չի… ինչի՞ պետք ա ես գլուխս կոխեմ ստեղ, ասեմ, ինչ-որ վարկաբեկվեմ, ինչի՞ համար: Մենակ, եթե քո ժողովրդին սիրում ես, քո երկիրը սիրում ես, մենակ դրա համար. ուրիշ ոչ մի պատճառ չկա, ոչ մի բան քեզ չի տալիս ՝վատից բացի, հա՞, թե՞ տենց չի»,-քմծիծաղով հարցրել է Սյամոն լրագրողին եթերում:
Սյամոյի քմծիծաղն ինքնին ավելի խոսուն է ստացվել, քան այն բառակույտը, որով նա փորձել է իրեն որպես հերոս մատուցել: Որ Սյամոն թուրքերի մասին շատ լավ կարծիք ունի ու նրանց համարում է մարդասեր, նորություն չէր, իհարկիե, բայց որ ի դեմս Սյամոյի Արցախը ձեռք է բերել ինքնազոհողության գնով երջանկություն պարգևող գործչի, ա՛յ դա կարծես նոր խոսք է:
Գլուխդ պետք է «կոխես ստեղ» այն պարզ պատճառով, Սյամո, որ դրանից շատ կոնկրետ քյար ունես: Թլպատվածները քեզ բա չե՞ն խոստացել պաշտոն ու շատ փող, եթե կարողանաս արցախցիների կողը կոտրել: Խոսք են տվել, չէ՞, մարդիկ, հո չեն խաբել, խոստացել ու դեռ մի բան էլ երաշխքներ էլ են տվել, որ հանկարծ մոտդ չառաջանան կասկածներ, թե կարող են «քցել»: Բա Արցախ սիրողը Աննայի շեքը մտած պատերազմ կբեմադրե՞ր ու անմեղ էրեխեքի արյան գնով Մեհրիբանի երազանքները կյանքի կկոչե՞ր…
Միակ բանը, որ Սյամոն սիրում է, Աննայի շեքն է, ավելի ճիշտ՝ շեքի մեջինը: Հանուն դրա ու, իհարե, հանուն, փողի է, որ Սյամոն համաձայնվել է շարունակել Արցախը փուռը տալ նաև պատերազմից հետո՝ երազելով Ադրբեջանում փառքի արժանալու ու թշնամի ժողովրդի ազգային հերոսներից մեկը դառնալու նասին. Աննան դրանից հաճույք է ստանում:
