Նկատառմանը, որ թեպետ Հայաստանը հայտարարել է, որ ճանաչում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը՝ ներառյալ Արցախը, սակայն դրան ի պատասխան Ադրբեջանը միմիայն կոշտացնում է իր դիրքորոշումն ու փաստացի հրաժարվում ճանաչել մեր 29800քկմ-ը, Թուրքիայում ուսումնառած Ռուբինյան Ռուբիկն այդպես էլ չի կարողացել ադեկվատ կերպով արձագանքել՝ հարց բարձրացնելով, թե եթե նրանք իրենց հանրության շրջանում քարոզում են ատելություն, ապա արդյոք դա նշանակո՞ւմ է, որ մենք պետք է հրաժարվենք խաղաղության օրակարգից:

Ռուբոն, փաստորեն, հասկացողության հետ խնդիրներ ունի, քանի որ չի ցանկանում արձանագրել, որ Հայաստանի խաղաղասիրական կեցվածքը Ադրբեջանում հենց հիմա առկա նախապատերազմական տրամադրությունների ֆոնին միմիայն ոչնչացնում են Հայաստանի իմունիտետը, այլ ոչ թե ստիպում են Ադրբեջանին վերագնահատել սեփական վարքը: Ի գիտություն Ռուբիկի՝ Հայաստանի ներկայիս կեցվածքը կիներ արգասաբեր միայն այն դեպքում, եթե այն ստիպեր նույն միջազգային հանրությանը իրական ճնշում բանեցնել Ադրբեջանի վրա՝ մատնացույց անելով այն խայտառակ փաստը, որ Իլհամը Նիկոլի սիրուն, փաստորեն, պատասխանում է կոշտ մերժմամբ: Այսինքն՝ եթե նույն Արևմուտքը կանգներ ու հաթաթա տար Իլհամին՝ ստիպելու վերջինիս առավել բարեհամբույր լինել խաղաղասեր Հայաստանի նկատմամբ, Ռուբիկի լոլոները հիմնավորված կլինեին, Հայաստանն ու Արցախն էլ այսօր այս վիճակում չէին լինի:

Մինչդեռ պատկերը լիովին հակառակն է. Հայաստանն ու Արցախն այսօր մեծապես տուժում են Նիկոլի խաղաղութան քարոզի երեսից, որը, ի դեպ, ենթադրում է նաև պետական օրհներգի տեքստի ու զինանշանի փոփոխություն, Արարատը Արագածով փոխարինելու մոլուցք և այլն: Սրանք չեն կարողանում հասկանալ, որ Ադրբեջանը կամ Թուքիան գլոբալ առումով չունեն Արցախի խնդիր, այլ կա հայկական հարցի պրոբլեմ, որը փորձում են մեկ հարվածով լուծել՝ փակելով հայոց պատմության վերջին էջը:

Իրականում շատ լավ էլ հասկանում են՝ ինչ է կատարվում, ուղղակի փողը գլխից են վերցրել ու հիմա ջանում են պարտքի տակ չմնալ. բա որ Իլհամը ՀԴՄ-ն դնի սեղանին…
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել