Իլհամը, սակայն, իր խոսքում մի շատ կարևոր բան ասեց: Նա աշխարհի առջև հայտարարեց, որ կապիտուլյանտ է ոչ միայն իր առջև նստած անլվա արարածը, այլև բոլոր հայաստանցիները, քանզի նույնիսկ արձանագրված պատրությունից հետո նույն այդ հասարակությունն էր, որ վստահության քվե տվեց ՔՊ-ական խունտային՝ նման կերպ ակամա դառնալով եռակողմ տխրահռչակ հայտարարության չորրորդ կողմը:
Ինչո՞ւ է Իլհամը դա շեշտել: Շեշտել է, որպեսզի 100%-ով լեգիտիմացնի իր հայասպանությունն ու տեռորը, ցույց տա, որ նույնիսկ հայերը Ղարաբաղը չեն համարում սեփական հայրենիք, քանզի եթե համարեին, ապա հայրենիքը փուռը տված խեղկատակին չէին ձայնակցի, սեփական գլխին «վերակացու» չէին կարգի:
Իհարկե, Իլհամը խտացրել է գույնները, բայց զուտ ֆորամալ առումով հայաստանցիներս Իլհամին հակաճառելու քիչ հիմքեր ունենք. մենք ինքներս ենք մեր գլխին բերել 2020-ի պարտությունը, ու ինքերս էլ ստիպված ենք լինելու ուտել «Նիկոլ» կոչվող չոր ծառի դառն արմատները, իսկ եթե չուզենանք համտեսել դրանք, թուրքը կստիպի մեզ ծամել ու կուլ տալ դրանք:
Չոր արմատ չուտելու միակ ելքը չոր ծառը անշեջ կրակը նետելն է, այդ կրակով պայքարի ջահը վառելն ու արցախյան պայքարի մի նոր էջ գրելն է: Եթե չարեցինք, ուրեմն վա՜յ մեզ, վա՜յ մեր հոգուն:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/1362
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
