Բայց խնդիրն այն է, որ առնվազն անհույս լավատես կամ բոլորովին միամիտ պետք է լինել՝ ենթադրելու կամ հուսալու, որ դիվանագիտական այս խաղաքարտը ասենք «Արաբատը» կարող է հաջողությամբ խաղարկել: Ինչո՞ւ, քանի որ Հայաստանը, «լվանալով սեփական ձեռքերը» արցախից, այն հասցրել է գցել ռուսների գրպանը՝ իրեն վերջնականապես օտարելով արցախցիների իրական պրոբլեմներից, որոնք, հավատացեք, չեն սահմանափակվում փողի խնդրով (ՔՊ-ականները սիրում են կրկնել, թե իբր իրենք տեր են Արցախին՝մատնացույց անելով ՀՀ բյուջեից այնտեղ փոխանցվող միջոցները):
Իսկ Իլհամի տված լավ առիթից չօգտվելն արդարացնելու համար Նիկոլը, բնականբար, կգտնի արդարացում՝ ասենք հայտարարելով, որ եթե իրենք ակտիվորեն գործեն դիվանագիտական դաշտում ու փորձեն պատռել Իլհամի արյունոտ դիմակը, ապա դա կարող է հանդիսանալ կազուս բելլի՝ սադրելով ադրբեջանին՝ պայթեցնելու տարածաշրջանը: Իսկ քանի որ իրենց համար թանկ է հայաստանցիների անվտանգությունը, ապա իրենք չեն կարող գերազանցել սեփական լիազորությունները, որ սահմանափակված են նոյեմբերի 9-ի հայտարարութամբ:
Ցավն այն է, որ այս նիկոլական տխմար լոլոներին հավատացողներ կգտնվեն ու ոչ քիչ թվով:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/1117
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
