Մեր երկրի տեղեկատվական դաշտը վաղուց զտման կարիք ունի: Խոսքն առաջին հերթին վերաբերում է նույնիսկ ոչ այնքան լրատվական ռեսուրսներին կամ դրանց արած գործին, որքան այդ ռեսուրսների տերերին, որոնք ոչ միայն ֆինանսավորում,այլև հանդիսանում են դրանց գաղափարական ներշնչանքի աղբյուրը՝ այլասերելով «լրագրոթյուն» երևույթը, լրագրողի մասնագիտությունը:

Նմանատիպ կասկածելի կերպարներից մեկն էլ հայ իրականության մեջ ինքն իրեն պետական գործիչ համարող հայտնի Վրացն է, որին մեկ բառով կարելի է բնորոշել որպես շարքային խոպանչի, որ իր լրատվամիջոցի օգնութամբ պարբերաբար փորձում է քաղաքական հավակնություններ դրսևորել՝ շնից մազ պոկելու տրամաբանությամբ:

Սա, ելնելով բացառապես սեփական ֆինանսական շահերից, իր «լրագրողական կարյերայի» ընթացքում հասցրել է բոլոր տեսակի ու ջուռի մարդկանց, ուժերին, էկզոտիկ կերպարներին ծառայություններ մատուցել՝ հատկապես ընտրությունից ընտրություն գրպանները ինչպես հարկն է հաստացնելով: Հայտնի գրանտակերներից մինչև Ծառուկյան Գագո, նախկիններից մինչև Դվինի Արտակ է՛լ մարդ չի մնացել, որ սա նրանց հետ գործարքի մեջ մտած չլինի՝ փողերը ուտելով հետո քցելով, մեծ-մեծ բրդելով ու հետո հիասթափեցնելով, բայց հաջողությամբ թռնելով ու իրենից օլիգարխի ու քաղաքակն գործչի տնազ սարքելով, հետն էլ այս կամ այն օլիգարխից չափալախ ուտելով, բայց հետո էլի քերելով:

Այ սենց չափալախվելով էլ եկել-հասել է մեր օրեր ու որոշել, որ հասունացել է պահը՝ կարգավիճակ փոխելու, դաշտում ֆիգուր դառնալու, ինքնահաստատվելու ու, եթե հաջողվի, ինչ-որ կերպ դուրս գալու շարքային գործ տվողի, խոսք տանող-բերողի անդունդից՝ այնտեղից, որտեղից ինքը ծնունդ է առել որպես մի անզուգական կերպար՝ բառիս ամենաբացասական իմաստով՝մխտռելով դաշտը:

Հիմա էս սուտ օլիգարխը մի հոդվածա գրել,ավելի շուտ՝ փողով պատվիրել, քանի որ ասում են՝ հայերեն գրել էլ նորմալ չգիտի՝ սլաքները ուղղելով նախկին իշխանությունների դեմ, մուտիտ գցելով, թե իբր Նիկոլը նախկիններին հովանավորում է կամ թե նախկիններն են Նիկոլին հովանավորում ու այսպես շարունակ: Կարճ ասած՝ Նիկոլին մեղադրել է նախկին իշխանությունների հետ գործարքի գնալու համար, վերջիններիս էլ՝ Նիկոլի թելը թելելու՝ հյուսելով մի իսկական դավադրության տեսություն,բայց այնպիսին, որ բացի ծիծաղից, հեքիաթն այլ բան առաջ չի բերում:

Բայց այս պատմության մեջ ամենակարևոր հարցն այն է,թե ինչու է Վրացը նման կերպ վարվել: Բացառված չէ,որ գործ ունենք ոչ թե հեռուն գնացող նպատակների,այլ ուղղակի շարքային տասովշիկության հետ, քանի որ Վրացի հոգեբանությունն ու թողած հետագիծը բացառապես տասովշիկի է՝ այստեղից-այնտեղից փող կպցնելու հույսով՝ չնայած նրան, որ ամեն կերպ փորձում է ինքն իրեն որպես տեսած տղա մատուցել՝իրականում սեփական գինը բարձրացնելով,որ փող տալիս մի երկու կոպեկ ավել տան: Մյուս կողմից՝ հարցն այն է,թե ո՞վ է տվյալ դեպքում հովանավորել Վարցին, ո՞վ է ծիտիկին երգացրել:

Վրացը կոնչըննի կերպարա լրատվական դաշտում էլ, հասարականում էլ, ու վայ նրան,ով հույս կկապի սրա հետ, քանի որ բացի այն,որ արժանանալու է նրա նախորդ բոլոր կոլեգաների ճակատագրին՝ ճիշտ պահին քցվելու տեսքով, միաժամանակ արատավորելու է սեփական պատիվն ու համբավը՝ Վրացի մուննաթին ընկնելով:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել